άδος [ᾰδ] adj. f. :
      1 qui bêle, IL. 11, 383 ; OD. 9, 124, 244 ; ANTIPH. (ATH. 449 c) ; ANTH. 9, 123 ; ἡ μηκάς, chèvre, THCR. Idyl. 1, 87 ; 5, 100 ; LUC. D. mer. 7, 1 ; rar. brebis, EUR. Cycl. 189 ;
      2 qui mugit : ἡ μ. taurelle, SOPH. fr. 122.

Étym. cf. μηκάομαι.

άδος, ἡ, bleating one, in Hom. always of goats, in pl., μ. αἶγες Il. 11.383, Od. 9.124, 244, al., cf. Antiph. 1, 52.8; also μ. ἄρνες E. Cyc. 189. as Subst., = αἴξ, S. Fr. 509, AP 9.123 (<Leon.>); λευκὴ μ. Luc. DMeretr. 7.1; pl., Theoc. 1.87, 5.100.

άδος, ἡ (von μηκάομαι), die meckernde, bei Hom. stets μηκάδες αἶγες, Il. 11.383, 23.31, Od. 9.124, 244 ; Pind. Ol. 1.182 ; Antiphan. com. Ath. X.449c ; ἀρνῶν μηκάδων τροφαί, Eur. Cycl. 188 ; Soph. auch von Ochsen, brüllend, frg. 122. – Substantivisch ἡ μηκάς, Luc. D.Mer. 7, wie αἱ μηκάδες, Theocr. 1.87, 5.100.