μηκάομαι-ῶμαι :
      1 bêler, IL. 1, 435 ;
      2 au part. ao.2 μακών, qui pousse un cri semblable à un bêlement, IL. 16, 469 ; OD. 18, 98 ; 16, 454.

➳ Seul. prés., ao.2 ἔμακον [ᾰ] d’où part. μακών [ᾰ] IL. 16, 469 ; OD. 18, 98, et pf.2 au sens d’un prés., part. μεμηκώς, IL. 10, 362 ; fém. μεμακυῖα [μᾰ] IL. 4, 435 ; d’où, au sens d’un impf. ἐμέμηκον, OD. 9, 439.

Étym. onomatopée *mēk, bêler ; cf. lat. micciō.

pres. only late, Procop. Goth. 2.17, cf. Phryn. PS p. 59 B., Sch. Od. 9.124; poet. aor. part. μακών (v. infr.); pf. part. μεμηκώς ; fem. μεμακυῖα ; impf., formed from pf., ἐμέμηκον Od. 9.439 : — bleat, of sheep, μυρίαι ἑστήκασιν…, ἀζηχὲς μεμακυῖαι Il. 4.435; θήλειαι δ’ ἐμέμηκον ἀνήμελκτοι περὶ σηκούς Od. 9.439 (used by Hom. of goats only in the Subst. μηκάς); of a hunted fawn or hare, scream, shriek, ὁ δέ τε προθέῃσι μεμηκώς Il. 10.362; part. μακών only in the phrase, κὰδ δ’ ἔπεσ’ ἐν κονίῃσι μακών fell shrieking to earth, of a wounded horse, stag, or boar, 16.469, Od. 10.163, 19.454; of a man, 18.98. — Onomatopoeic word.

(onomatopoetisch, wie μυκάομαι), perf. mit Präsensbdtg μέμηκα (partic. μεμηκώς, Il. 10.362, fem. μεμακυῖα, 4.435), u. davon ein impf. gebildet, μέμηκον, Od. 9.439 ; auch zieht man hierher das part. aor. μακών;
blöken, von Schafen, Il. 4.435, Od. 9.439 ; vom Geschrei des verfolgten Hirschkalbes u. des Hafen, quäken, Il. 10.362 ; später gew. von Ziegen, meckern, μηκᾶται αἲξ καὶ ἔλαφος, B.A. 33.8 ; Anth.; Philostr. – Das partic. μακών findet sich nur in der Verbindung κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, nieder stürzte er in den Staub schreiend, Od. 18.98, vom verwundeten Pferde, Hirsche, Eber, Il. 16.469, Od. 10.163, 19.454, nach den alten Erkl. ἄσημον ἦχον ἀποτελέσας ; Andere leiten es von μῆκος ab, εἰς μῆκος ἐκταθείς, der Länge nach, unrichtig.