[ᾰ] adv. :
      1 nulle part, PLAT. Phæd. 68 a, etc. ; μ. τῶν ὄντων, PLAT. Parm. 162 c, en aucun lieu du monde ;
      2 en rien : μ. νομίζεσθαι, ESCHL. Eum. 423, n’être nullement connu ; μ. εἶναι, XÉN. Mem. 1, 2, 52, n’avoir aucune valeur, n’être point estimé.

Étym. μηδαμός.

Adv.
nowhere, Th. 1.35, Pl. Lg. 958d; μ. ἄλλοθι Id. Phd. 68a; c. gen., μ. τῶν ὄντων, Lat. nusquam gentium, Id. Prm. 162c; metaph, ὅπου τὸ χαίρειν μ. νομίζεται is of no account, A. Eu. 423, cf. 624, S. Aj. 1007; μηδαμοῦ παρά τισιν εἶναι X. Mem. 1.2.52; as two words, μηδὲ ἁμοῦ IG1². 16.11 (v BC).

korrel. zu ποῦ, nirgendswo ; μητρὸς μηδαμοῦ τιμὰς νέμειν, Aesch. Eum. 594, vgl. 401 ; Soph. Aj. 986 ; εἰ μηδαμοῦ γέ ἐστι τῶν ὄντων, nirgends auf der Welt, Plat. Parm. 162c ; mit ἄλλοθι, Phil. 68a ; gew. mit anderen Negationen gehäuft, νοῦν μηδενὶ περὶ μηδενὸς εἶναι μηδαμοῦ, Soph. 249b, μηδεὶς μηδέποτε ἐάσῃ μηδαμοῦ θηρεῦσαι, Legg. VII.824a ; Sp.