μετα·κόσμιος, ος, ον, qui est entre deux mondes : τὸ μετακόσμιον, DL. 10, 89, ou τὰ μετακόσμια, PLUT. M. 734 c, les espaces entre les mondes.

Étym. μ. κόσμος.

ον, (κόσμος IV) between worlds; Subst. μετακόσμιον, τό, interspace between the worlds, Epicur. Ep. 2 pp. 37, 38 U. ; pl., Id. Fr. 359, Plu. 2.731d, 734c; later as Adj., μ. χώρα Phld. Mort. 15. metaph, ΄abysmal΄, ὑπερωκεάνιος καὶ μετακόσμιος ἀσέβεια Ph. 1.425, cf. 675. name of the twelfth τόπος, Cat.Cod.Astr. 8(4).126.

zwischen den Weltkörpern ; τὰ μετακόσμια nannte Epikur den Raum zwischen Erde u. Himmel, Zwischenwelt, Epicur. bei Cic. fin. 2.23 ; Plut. Symp. 8.9 E. Auch sing., DL. 10.89.