μεσ·όμφαλος, ος, ον [ᾰ]
      1 qui est au nombril, au milieu, au centre, ESCHL. Ch. 1036, etc. ; particul. en parl. de Delphes, considérée comme le centre de la terre, ESCHL. Sept. 747 ; SOPH. O.R. 480 ; EUR. Or. 331 ; τὸ μεσόμφαλον, BATR. 129, le centre ;
      2 qui a un creux ou une protubérance au milieu : μ. φιάλη, THPP. (ATH. 502 a) ou simpl. ἡ μ. ION (ATH. 501 f) sorte de coupe ; μ. κύκλος, circonférence avec une ligne centrale, càd. la lettre Θ, AGATHON (ATH. 454 d).

Étym. μ. ὄ.

ον, in mid-navel, central, used esp. of Apollo΄s shrine at Delphi, μ. χρηστήρια, ἑστία, ἵδρυμα, μυχοί, μυχός, A. Th. 747 (lyr.), Ag. 1056, Ch. 1036, E. Or. 331 (lyr.), Aristonous 2.3; τὰ μ. γᾶς μαντεῖα S. OT 480 (lyr.); λύχνου τὸ μ. the central boss, Batr. 129; μ. ἄστρον Ὀλύμπου, of Aries, Nonn. D. 1.181.
with a navel or boss in the middle, κύκλος, of the letter Θ, Agatho 4; of a φιάλη, Ion Trag. 20 (lyr.), Theopomp.Com. 3, Poll. 6.98; of a cake, Id. 2.169.

in der Mitte des Nabels ; ἐν μεσομφάλοις Πυθικοῖς χρηστηρίοις, Aesch. Spt. 729, denn Delphi wird als der Nabel der Erde, d.i. im Mittelpunkte der Erde gelegen betrachtet, vgl. Ch. 1032, Ag. 1026 ; τὰ μεσόμφαλα γᾶς ἀπονοσφίζων μαντεῖα, Soph. O.R. 480, wie Eur. μεσόμφαλοι μυχοὶ γᾶς, Or. 331 ; ἑστία, Ion 462 u. öfter ; auch sp.D.; Agath. bei Ath. X.454d nennt den Buchstaben Θ μεσ. κύκλος. Auch eine Art Becher, Theop. bei Ath. XI.502a ; eine Art Kuchen, Poll. 2.169.