μελανέω-ῶ (seul. prés. et impf.) [ᾰ] devenir noir, se noircir, ARAT. 836 ; A.RH. 4, 1574.

➳ Impf. épq. 3 sg. μελάνει ; part. prés. nom. fém. μελανεῦσα, ANTH. 5, 121 ; ARAT. 817 ; acc. m. μελανεῦντα, CALL. Ep. 55, 1.

Étym. μέλας.

v. μελάνω.

schwarz werden, sich schwärzen, so erkl. Einige Il. 7.63, οἵη δὲ Ζεφύροιο ἐχεύατο πόντον ἔπι φρὶξ ὀρνυμένοιο νέον· μελάνει δέ τε πόντος ὑπ' αὐτῆς, als imperf., das Meer schwärzte sich ; Aristarchs Ansicht bei Schol. Aristonic.: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐὰν μὲν γράφηται πόντος ὑπ' αὐτοῦ, ἔσται μελαίνεται ὁ πόντος ὑπὸ τοῦ Ζεφύρου· ἐὰν δὲ πόντον ὑπ' αὐτῇ, ἔσται μελαίνει δὲ πόντον ὁ Ζέφυρος ὑπὸ τῇ φρίκῃ. Sicherer ist Ap.Rh. 4.1574, βένθος ἀκίνητον μελανεῖ, u. Callimach. ep. 8 (XII.230), τὸν τὸ καλὸν μελανεῦντα ; vgl. Philod. 10 (V.121), μίκκη καὶ μελανεῦσα Φιλαίνιον ; Arat. 836 u. öfter.