μεγαλό·φρων, ων, ον, gén. ονος [ᾰ] qui a des sentiments élevés, de la grandeur d’âme, de la générosité, AR. Lys. 1289 ; τὸ μ. XÉN. Ages. 11, 11, c. μεγαλοφροσύνη.

• Cp. -ονέστερος, XÉN. Cyr. 2, 1, 29.

Étym. μ. φρήν.

ονος, ὁ, ἡ, (< φρήν) high-minded, generous, Protag. 9; Ἡσυχία Ar. Lys. 1289 codd. (lyr.), cf. Isoc. 2.25; Comp., Id. 12.60, 242, Luc. Am. 52; μ. εἰς δαπάνην Gal. 13.954; τὸ μ. X. Ages. 11.11. Adv. -όνως J. AJ 6.6.5, OGI 566.12 (Oenoanda); Sup. -έστατα, εἰπεῖν Philostr. VS 2.1.3. in bad sense, arrogant; in Adv. -όνως Pl. Euthd. 293a, X. HG 4.5.6.

ον, von großem, hohem Sinn, großmütig, neben ἀνδρεῖος, Plat. Rep. VIII.567b, vgl. Alc.I, 119d ; Isocr. 2.25 sagt μεγαλόφρονας νόμιζε μὴ τοὺς μείζω περιβαλλομένους ὧν οἷοί τ' εἰσὶ κατασχεῖν, ἀλλὰ τοὺς καλῶν μὲν ἐφιεμένους, ἐξεργάζεσθαι δὲ δυναμένους οἷς ἂν ἐπιχειρῶσιν ; Sp., wie Luc., μεγαλοφρονέστερος τῷ βίῳ, Anacr. 52, Plut. Alex. 12.
• Adv. μεγαλοφρόνως, im tadelnden Sinne, hochmütig, prahlend, Plat. Euthyd. 293a, Xen. Hell. 4.5.6.

1. high-minded, noble, generous , (Xenophon Historicus)
2. in bad sense, arrogant : adverb -όνως, (Plato Philosophus) (ML)