ων, μεῖον, gén. ονος, moindre, càd. :
   I plus petit :
      1 plus petit de taille, IL. 2, 528 ; 3, 193, etc. ;
      2 fig. inférieur ou moindre en force, en puissance, en crédit, en parl. de pers. XÉN. Hier. 1, 28 ; en parl. de choses, ESCHL. Ch. 519, etc. ; SOPH. Aj. 264 ; XÉN. An. 2, 6, 6, etc. ; neutre adv. μεῖον ἰσχύειν, ESCHL. Pr. 510, être moins fort ; ἀπέχοντες παρασάγγην καὶ μεῖον, XÉN. An. 2, 4, 10, à une distance d’une parasange et même moins ; plur. μείω, m. sign. XÉN. Hier. 1, 8 ; T. LOCR. 102 b ;
   II moins nombreux, HÉS. O. 688 ; XÉN. Hier. 2, 17 ; Cyr. 2, 15, etc.

➳ Dans une inscr. att. on trouve au gén. neutre la forme μείου dans la formule ἀπὸ τοῦ μείου, CIA. 2, add. 841 b, 5 (396 av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 119, 15. Dor. μήων, EPICH. (ATH. 321 a) ; DIOTOG. (STOB. Fl. 2, 129).

Étym. R. indo-europ. *meiH-u-, moins, petit ; cf. μινύθω, sscr. minā́ti ; sert de cp. à μικρός et à ὀλίγος.

so in Dor., Leg. Gort. 9.48, al., Schwyzer 323 B 9 (Delph., iv BC), Tab.Heracl. 1.114, al., Archyt. 1, prob. in Epich. 62 (μηονος cod., and so in Diotog. ap. Stob. 4.7.62, etc.), and Arc., IG 5(2).3.15, 18 (Tegea); neut. pl. μείονα Hes. Op. 690, but μείω Ti.Locr. 102b; masc. pl. μείους Xenoph. 3.4, etc. ; dat. pl. μειόνοις IG 9(1).333 (Locr.); — irreg. Comp. of ὀλίγος or μικρός, lesser, less, Pi. O. 1.35, al., A. Ch. 519, B. 1.63, etc. ; τὸ μ. κρεισσόνων κρατύνει ; A. Supp. 596 (lyr.), cf. Hp. VM 8 (v.l., cf. Erot.), Vict. 1.5, al. (not in other works of Hp.), freq. in X., Cyr. 5.44.48, al., not in good Att. Prose or Com., nor in Hdt. ; younger, S. OC 374; neut. μεῖον as Adv., less, μ. ἰσχύσειν Διός A. Pr. 510, cf. Ch. 707; regul. Adv., μειόνως ἔχειν to be of less value, S. OC 104, cf. J. AJ 19.2.2; — also μειότερος, α, ον, A.R. 2.368, Arat. 43, AP 14.41, Man. 2.147, IG 14.2064. (*μεί -yων, cf. μινύθω, Lat. minuo, minus.)

μεῖον, s. μικρός.