μαργάω-ῶ (seul. prés. part.) être hors de soi, être en démence, en fureur, en parl. de pers. et de choses, ESCHL. Sept. 380, etc. ; EUR. Hec. 1128, etc. ; avec un inf. EUR. Ph. 1247.

Étym. μάργος.

(< μάργος) only in part. μαργῶν raging, esp. in battle, A. Th. 380; οἱ μαργῶντες S. Fr. 842; φόνου μαργῶντος E. HF 1005; μαργῶσαν χέρα Id. Hec. 1128; [ἵπποι] μαργῶσαι φρένας Id. Hipp. 1230, cf. Call. Fr. 98a; μαργῶσα γνάθος ravenous jaw, A. Fr. 258; c. inf., μ. ἱέναι δόρυ madly eager to…, E. Ph. 1247.

wie μαργαίνω, rasend sein, unsinnig wüten, von heftiger Kampfeswut, Aesch. Spt. 362 ; ἀλλ' ἔσχε μαργῶντ' αὐτόν Eur. Phoen. 1156, ὅς νιν φόνου μαργῶντος ἔσχε, Herc.Fur. 1005 ; auch μαργῶσαν χέρα, Hec. 1128 ; gierig sein, μαργῶσα γνάθος, Aesch. frg. 237.