α, ον :
      1 qui concerne un oracle, d’oracle, PD. O. 6, 5 ; ESCHL. Ag. 1265 ; SOPH. O.R. 21, etc. ;
      2 qui rend des oracles, EUR. Tr. 454, Or. 1666 ; AR. Av. 722.

➳ Fém. -ος, EUR. Ion 130. Poét. μαντήϊος, PD. P. 5, 69, etc.

Étym. μάντις.

α, ον, also ος, ον E. Ion 130 (lyr.); Ion. μαντήϊος, η, ον ; — poet. for μαντικός, oracular, prophetic, βωμός, μυχός, Pi. O. 6.5, P. 5.69, etc. ; στέφη A. Ag. 1265; ἕδρα E. l.c. ; τρίπους Pae.Delph. 18; ἐπ’ Ἰσμηνοῦ τε μαντείᾳ σποδῷ, of the altar΄s embers, S. OT 21; μ. ἄναξ, i.e. Apollo, E. Tr. 454, cf. Or. 1666, Ar. Av. 722.

ion. μαντήϊος, auch 2 Endgn, μαντεῖον ἕδραν Eur. Ion 130, – zum Orakel gehörig, prophetisch, weissagend ; βωμός, Pind. Ol. 6.5, μυχός, P. 5.69, μαντεῖον ἀληθέα θῶκον, 11.6, wo Böckh aber μαντίων liest ; μαντεῖα στέφη, Aesch. Ag. 1238, die Kränze des Propheten ; ἐπ' Ἰσμηνοῦ τε μαντείᾳ σποδῷ, Soph. O.R. 21, die Asche auf dem Altar des orakelkündenden Gottes ; Eur. sagt auch ὦ Λοξία μαντεῖε, Or. 1666, wie μαντεῖος Ἀπόλλων Ar. Av. 722.