ή, όν [ᾰᾰ] qu’on estime ou qu’on peut estimer heureux, HDT. 7, 18 ; AR. Vesp. 550, etc. ; μ. τινι, XÉN. An. 1, 9, 6 ; Cyr. 7, 2, 6 ; ou ὑπό τινος, PLAT. Phædr. 256 c, digne d’être estimé heureux ou d’être envié par qqn.

• Sup. ότατος, XÉN. Mem. 2, 1, 33 ; MAN. 1, 209.

Étym. μακαρίζω.

ή, όν, deemed or to be deemed happy, ἐς Ἀΐδα κατέβα πᾶσιν μ. ἰδέσθαι IG1². 1085; πρὸς πάντων ἀνθρώπων Hdt. 7.18; ἡ ὑπὸ τῶν πολλῶν μ. αἵρεσις Pl. Phdr. 256c; πᾶσι Χαλδαίοις X. Cyr. 7.2.6; abs., enviable, Ar. V. 550, Epicur. Sent.Vat. 17; μ. γάμος Ar. Av. 1725; ὦ μακαριστὲ Κομᾶτα Theoc. 7.83, cf. Call. Epigr. in Berl.Sitzb. 1912.548 (fort. proparox., quasi-Sup. of μάκαρ); Comp. μακαριστότερος Isoc. 8.143; Sup. μακαριστότατος Lyr.Adesp. 139.6, X. Mem. 2.1.33, Isoc. 9.70, Sammelb. 5765.4 (iii/iv AD), Man. 1.209; αἱ μακαριστόταται φύσεις Phld. Herc. 1232 p. 70V. Adv. -τῶς, διάγειν J. AJ 2.6.1.

glücklich, selig zu preisen, gepriesen ; τί γὰρ εὔδαιμον καὶ μακαριστὸν μᾶλλον νῦν ἐστὶ δικαστοῦ, Ar. Vesp. 550 ; ζήσουσι τοῦ μακαριστοῦ βίου μακαριώτερον, Plat. Rep. V.465d ; τὴν μακαριστοτάτην εὐδαιμονίαν κεκτῆσθαι, Xen. Mem. 2.1.33 ; Sp.

deemed or to be deemed happy, enviable , (Herdotus Historicus), attic (ML)