v. μαίνω.

fut. μανοῦμαι Hdt. 1.109, μανήσομαι AP 11.216 (Lucill.), D.L. 7.118 (neither found in Att.); pf. with pres. sense μέμηνα A. Pr. 977, S. El. 879, Ar.Byz. ap. Ath. 13.586f; Dor. μέμηνα dub. in Alcm. 68; also in pass. form μεμάνημαι [α] Theoc. 10.31; aor. Pass. ἐμάνην, part. μανείς, inf. μανῆναι, Hdt. 3.30, E. Ba. 1295; also aor. Med. ἐμηνάμην CPHerm. 7.18 (iii AD); poet. 2 sg. ἐμήναο prob. in Bion 1.61, 3 sg. μήνατο Theoc. 20.34; part. μηνάμενος AP 9.35 (Antiphil.); — on the act. forms, v. infr. II. — Hom. uses only pres. and impf. :
rage, be furious, in Il. freq. of martial rage, μαίνεσθαι ἐάσομεν οὖλον Ἄρηα 5.717, cf. 6.101, Od. 9.350, etc. ; χεῖρες ἄαπτοι μαίνονται Il. 16.245; μαίνεται ἐγχείη ἀπὸ λοιγὸν ἀμῦναι ib. 75; δόρυ μαίνεται ἐν παλάμῃσιν 8.111; rage with anger, πατὴρ… φρεσὶ μαίνεται οὐκ ἀγαθῇσι ib. 360; ἐνὶ φρεσὶ μ. ἦτορ ib. 413; φρεσὶ μαινομένῃσιν 24.114; μαινομένᾳ κραδίᾳ A. Th. 781, E. Med. 432 (both lyr.); μανείσᾳ πραπίδι Id. Ba. 999 (lyr.); ὁ μανείς the madman, S. Aj. 726; μ. καὶ παραπαίω Pl. Smp. 173e, etc. ; αἱ τῶν μεμηνότων αἰσθήσεις Aristocl. ap. Eus. PE 14.20; to be mad with wine, Od. 18.406, 21.298; μεμηνότες ὑπὸ τοῦ ποτοῦ Luc. DDeor. 18.2; of Bacchic frenzy, μαινόμενος Διώνυσος Il. 6.132; [Θυιάδες] μαινόμεναι S. Ant. 1152 (lyr.); Διονύσῳ μαίνεσθαι Paus. 2.7.5; ἐπὶ τῷ Δ. Alex. 223; ὑπὸ τοῦ θεοῦ μ.
to be inspired by…, driven mad by…, Hdt. 4.79, cf. μάντις· τὸ μαίνεσθαι madness, S. OC 1537; πλεῖν ἢ μαίνομαι I am beside myself with joy, Ar. Ra. 103, 751; of madness in animals, Plu. 2.641c, al. ; later simply, = ὀργίζομαι, μαινόμενος ὅτι… PCair. Zen. 41.11 (iii BC); freq. with words of manner, ὁ δὲ μαίνεται οὐκέτ’ ἀνεκτῶς Il. 8.355; τάδε μαίνεται 5.185; c. acc. cogn., μεμηνότ’ οὐ σμικρὰν νόσον A. Pr. l.c. ; μ. μανίας Ar. Th. 793; μ. μανίαν ἐρρωμένην Luc. Ind. 22; c. dat., μ. γόοισι φρήν A. Th. 967 (lyr.); τόλμῃ X. Cyr. 1.4.24; πόνοις at or because of…, A. Supp. 562 (lyr.); τοῖς εὑρήμασιν E. Cyc. 465; ἐπί τινι (sc. φιλοτιμίᾳ) Id. Ph. 535 (but ἐπί τινι, of love, Theoc. 10.31); ἀμφί τινι Semon. 7.33; εἰς τὴν ποιητικήν D.S. 14.109; κατά τινος Luc. Abd. 1; ὑφ’ ἡδονῆς S. El. 1153. of things, rage, riot, esp. of fire, ὡς ὅτ’… ὀλοὸν πῦρ οὔρεσι μαίνηται Il. 15.606, cf. Tryph. 230; μαινόμενος οἶνος a hot, strong wine, Pl. Lg. 773d; of feelings, ἐλπὶς μαινομένη Orac. ap. Hdt. 8.77; ἔρις A. Th. 935 (lyr.); ἄχεα S. Aj. 957 (lyr.); μαινομένᾳ ξὺν ὁρμᾷ Id. Ant. 135 (lyr.); σὺν μ. δόξᾳ E. Ba. 887 (lyr.). ἄμπελος μαινομένη, of a vine that is never done bearing fruit, Arist. Mir. 846a38, Thphr. CP 1.18.4. μαινόμενα ἕλκη malignant ulcers, Asclep. ap. Aët. 15.14. aor.1 Act. ἔμηνα, in causal sense, madden, E. Ion 520 (troch., prob. in IA 580 (lyr.)), Ar. Th. 561; enrage, X. HG 3.4.8; pres. μαίνω first in Orph. H. 71.6. (Cf. μέμονα.)

(*μάω, verwandt mit μαιμάω), fut. μανήσομαι u. μανοῦμαι, Her. 1.109, perf. mit Präsensbdtg μέμηνα, perf. pass. μεμάνημαι, Theocr. 10.31, aor. ἐμάνην, μανείς,
rasen, wüten ; Il. meist vom grimmigen Wüten u. Kämpfen eines Gottes od. Helden in der Schlacht, von Ares, 5.717, 831, ὅτε μαίνεται Ἕκτωρ, 21.5 u. öfter, vgl. Ἕκτωρ δὲ μέγα σθένεϊ βλεμεαίνων μαίνεται ἐκπάγλως, 9.238, vom Diomedes, 5.185, u. in demselben Sinne πῆ μέματον ; τί σφῶϊν ἐνὶ φρεσὶ μαίνεται ἦτορ 8.413 ; übertr. auch καὶ ἐμὸν δόρυ μαίνεται ἐν παλάμῃσιν, 8.111, vgl. 16.75 ; ἤ οἱ τότε χεῖρες ἄαπτοι μαίνονται, 16.245 ; 15.606 ist μαίνετο δ' ὡς ὅτ' Ἄρης – ἢ ὀλοὸν πῦρ οὔρεσι μαίνηται verbunden, wie das Feuer in den Bergen wütet ; vom heftigen Zorn, ἀλλὰ πατὴρ οὑμὸς (Zeus) φρεσὶ μαίνεται οὐκ ἀγαθῇσιν, 8.360 ; vom weinberauschten Dionysus, 6.132 ; vgl. Od. 18.406, 21.298, wo es von Weintrunkenen, Weintollen gesagt ist ; μαινομέναις φρασίν, rasend, Pind. P. 2.26 ; μαινόμενος ἐπιπνεῖ Ἄρης, Aesch. Spt. 325 ; φρήν, κραδία, 466, 763 ; auch μαίνεται γόοισι φρήν, 950, im Herzen rast der Schmerz ; u. vom Wahnsinn, κλύω σ' ἐγὼ μεμηνότ' οὐ σμικρὰν νόσον, Prom. 979 ; μεμηνότ' ἄνδρα, μανείς, Soph. Aj. 81, 813 ; von bacchischer Begeisterung, Ant. 1138 ; μαινομένᾳ ξὺν ὁρμᾷ βακχεύων ἐπέπνει, von rasender Kampfwut, 135 ; auch von der Freude, μαίνεται δ' ὑφ' ἡδονῆς, El. 1142 ; übh. töricht sein, Ant. 761, O.C. 1534 ; in ähnlichen Vbdgn auch Eur.; εἰ μὴ μαίνομαι, Ar. Nub. 650, Thesm. 470. – Und in Prosa, ἐμάνη μεγάλως, Her. 3.38, ἐλπίδι μαινομένῃ πέρσαντες Ἀθήνας, in rasender, törichter Hoffnung, 8.77, auch ὑπὸ θεοῦ μαίνεται, verzückt, begeistert sein, 4.79 ; καὶ παραπαίω, Plat. Symp. 173e, καὶ ληρεῖν, Lys. 205a ; ὁ μαινόμενος καὶ ὑποκεκινηκώς Rep. IX.573c. Ggstz von σωφρονεῖν, Phaedr. 244a ; μαίνεσθαι ὑπὸ ἐπιθυμιῶν καὶ ἐρώτων, Rep. IX.578a, wie δι' ἔρωτα μανείς, aus Liebe rasend, Phaedr. 253c ; Oratt. u. Sp.; μέμηνεν ὑπὸ σοῦ, Luc. D.D. 12.1 ; μεμηνότες ὑπὸ τοῦ ποτοῦ, ib. 18.2 ; μαίνεσθαι ἐπί τινι, auf Etwas rasen, begierig sein, Eur. Phoen. 535 ; Alexis Ath. XIII.587b ; auch εἴς τι, DS. 14.109. – Οἶνος μαινόμενος, wilder, brausender Wein, Plat. Legg. VI.869e. – μανήσομαι, ein Ausruf des Unwillens, wie unser »es ist zum Tollwerden«. – Der aor. med. selten, μηνάμενος, Antiphil. 25 (IX.35). – Das act., rasend machen, ist selten, u. im praes. erst bei Sp. (für ἐκμαίνω), der aor. schon bei Eur., σ' ἔμηνε θεοῦ τις βλάβη, Ion 520 ; οὐδ' ὡς φαρμάκοις ἑτέρα τὸν ἄνδρ' ἔμηνεν, Ar. Thesm. 561 ; ἔμηνε ταῦτα τὸν Ἀγησίλαον, Xen. Hell. 3.4.8 ; aber bei Bion. 1.62 ist dieser aor. intr.

μαίνομαι
[in LXX: Jer.25:16 (הָלַל hith.) Jer.29:26 (שָׁגַע pu.), Wis.14:28, a). ;]
__1. to rage, be furious.
__2. to rave, be mad: Jhn.10:29, Act.12:15 26:24-25, 1Co.14:23 (cf. ἐμ-μαίνομαι).†
(AS)