'(impf. ἔμελλον, att. ἤμελλον, f. μελλήσω, ao. ἐμέλλησα, rar. ἠμέλλησα, pf. inus. ; le prés. et l’impf. seuls employés dans Hom., Pd. et les Trag. ; le fut. et l’ao. seul. chez les Att.) :
   I être sur le point de, avec un inf. prés., fut. ou ao. : οἶκόνδε νέεσθαι, OD. 6, 110, être sur le point de retourner dans sa patrie ; δῃώσειν τὴν γῆν, THC. 2, 71, être sur le point de ravager le territoire ; τι παθεῖν, XÉN. Cyr. 6, 1, 40, être sur le point de souffrir qqe ch. ; qqf. avec l’inf. s.-e. : ὅ τι μέλλετε εὐθὺς πράττετε, THC. 7, 15, ce que vous êtes sur le point de faire, ou ce que vous avez l’intention de faire, faites-le tout de suite ;
   II p. suite :
      1 être en situation de, être destiné à, devoir, avec un inf. prés. ou fut., en parl. des arrêts du destin : ἅ ῥ' οὐ τελέεσθαι ἔμελλε, IL. 2, 36, choses qui ne devaient point s’accomplir ; καὶ γὰρ ἐγώ ποτ' ἔμελλον ἐν ἀνδράσιν ὄλϐιος εἶναι, OD. 18, 138, car j’étais destiné à être heureux parmi les hommes ; de même, en prose att. avec l’idée d’un avenir ne dépendant pas entièrement de la volonté humaine : εἰ μέλλει πόλις εἶναι, PLAT. Prot. 324 e, si une cité doit exister ; en parl. de la volonté humaine : χρόνῳ ἔμελλέ σ' ἀποφθίσαι, SOPH. Aj. 1027, avec le temps il devait te faire périr ; en ce sens il équivaut qqf. à notre «il se peut que », « peut-être » : μέλλεις δὲ σὺ ἴδμεναι, OD. 4, 200, tu dois le savoir, peut-être le sais-tu ;
      2 abs. être à venir, devoir arriver : abs. ἔμελλε, SOPH. Ph. 446, cela devait être, cela était à prévoir ; cf. SOPH. Ant. 458, O.C. 1635, etc. ; τὸ μέλλον ἔστω, SOPH. Ph. 1254, que ce qui doit arriver s’accomplisse ; ὁ μέλλων χρόνος, le temps à venir, PD. O. 10, 9 ; ESCHL. Pr. 838 ; PLAT. Theæt. 178 e ; t. de gramm. le futur, GRAMM. τὸ μέλλον, PD. O. 2, 103, 102 ; ESCHL. Pr. 211 ; THC. 1, 138, l’avenir, le temps ou les choses à venir ; p. opp. à un avenir déterminé (τὸ ἐσόμενον) ARSTT. Div. per somn. 2, 4 ;
   III hésiter, différer, tarder : τί μέλλεις ; ESCHL. Pr. 36, cf. ESCHL. Pers. 407, etc. ; THC. 8, 78, etc., que tardes-tu ? avec μὴ οὐ : μ. μὴ οὐ, SOPH. Aj. 540, tarder à, différer de ; au pass. τὰ ἰσχυρότατα ἐλπιζόμενα μέλλεται, THC. 5, 111, vos plus fortes ressources sont des espérances dans l’avenir ; ὡς μὴ μέλλοιτο ἀλλὰ περαίνοιτο τὰ δέοντα, XÉN. An. 3, 1, 47, pour que l’on achevât sans différer ce que l’on devait faire.

➳ Impf. itér. μέλλεσκον, THCR. Idyl. 25, 240 ; MOSCH. 2, 109. L’augment ἠ- ne se trouve ni dans Homère ou les Tragiques, ni en prose dans Hérodote ; rar. chez les Att. Dans les inscr. att. impf. ἔμελλον, CIA. 2, add., 834, c, 28 (317/307 av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 134, § 62, 3.

Étym. incert.

'

impf. ἔμελλον and ἤμελλον (v. infr.), Ep. μέλλον Il. 17.278, Od. 1.232, 9.378, B. 12.164; Ep., Ion. μέλλεσκον Theoc. 25.240, Mosch. 2.109; fut. μελλήσω D. 6.15, Ev. Matt. 24.6; aor. ἐμέλλησα Th. 3.55, X. HG 5.44.65, etc., and ἠμ- (v. infr.); — Pass. and Med., v. infr. v. — Only pres. and impf. in Hom., Hes., Lyr., and Trag. ; aor. only in Prose (exc. Thgn., v. infr.); the impf. ἤμελλον with long augm. is established by the metre in Hes. Th. 898, Thgn. 906, Ar. Ec. 597, Ra. 1038 (both anap.), A.R. 1.1309 (cf. Sch. ad loc.), Call. Del. 58; aor.1 ἠμέλλησα Thgn. 259; ἤμελλον is not found in earlier Att. Inscrr., but occurs in Pap., as PPetr. 2 p. 146 (iii BC), Phld. Rh. 1.145 S. (but ἔμελλον Hyp. Ath. 7, Arist. Ath. 25.3).
to be destined or likely to, indicating an estimated certainty or strong probability in the present, past, or future (cf. Aristonic. ap. Sch. Il. 10.326, 11.817, 16.46, al.); a. c. pres. inf. (or its equivalent), of a probability in the present, ὅθι που μέλλουσιν ἄριστοι βουλὰς βουλεύειν where belike the best are holding counsel, Il. 10.326; ᾧ μέλλεις εὔχεσθαι to whom thou doubtless prayest, 11.364; μέλλεις δὲ σὺ ἴδμεναι doubtless thou knowest, Od. 4.200; τὰ δὲ μέλλετ’ ἀκουέμεν belike you have heard it, Il. 14.125, cf. Od. 4.94; οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι Il. 2.116; ὄλβον δὲ θεοὶ μέλλουσιν ὀπάζειν methinks it is the gods who give wealth, Od. 18.19; εἰ δ’ οὕτω τοῦτ’ ἐστίν, ἐμοὶ μέλλει φίλον εἶναι you may be sure it is my good pleasure, Il. 1.564. BC aor. inf., of a probability in the past, μέλλω που ἀπεχθέσθαι Διὶ πατρί I must have become hateful to father Zeus, 21.83; κελευσέμεναι δέ σ’ ἔμελλε δαίμων a god must surely have bidden thee, Od. 4.274; πολλάκι που μέλλεις ἀρήμεναι you must often have prayed, 22.322; μέλλω ἀθανάτους ἀλιτέσθαι I must have sinned against the immortals, 4.377; ἄλλοτε δή ποτε μᾶλλον ἐρωῆσαι πολέμοιο μέλλω at any other time rather than this I may have drawn back…, Il. 13.777; μέλλει μέν πού τις καὶ φίλτερον ἄλλον ὀλέσσαι before now, no doubt, a man has lost…, 24.46, cf. 18.362; τοῦ δ’ ἤδη μέλλουσι κύνες ταχέες τ’ οἰωνοὶ ῥινὸν ἀπ’ ὀστεόφιν ἐρύσαι Od. 14.133; of a destiny in the past, ἔμελλεν οἷ αὐτῷ θάνατον… λιτέσθαι he was fated to have been praying for his own death, Il. 16.46; ἐπεὶ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ἑταίρῳ κτεινομένῳ ἐπαμῦναι since I was (i.e.
am) not destined to have succoured my comrade when they were slaying him, 18.98; c. pres. inf., οὐκ ἄρ’ ἔμελλες ἀνάλκιδος ἀνδρὸς ἑταίρους ἔδμεναι he was to turn out no helpless man whose comrades you ate, Od. 9.475. c. c. fut. inf., of a destin y or probability in the future, ἅ ῥ’ οὐ τελέεσθαι ἔμελλον which were not to be accomplished, Il. 2.36; τάχα δ’ ἀνστήσεσθαι ἔμελλεν ib. 694; ἐπεὶ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ἔγωγε νοστήσας οἶκόνδε… εὐφρανέειν ἄλοχον 5.686, cf. 12.113, 22.356, Od. 13.293, 384; μέλλον ἔτι ξυνέσεσθαι ὀϊζυῖ πολλῇ 7.270; περὶ τρίποδος γὰρ ἔμελλον θεύσεσθαι they were to have run…, Il. 11.700, cf. E. HF 463; χρόνῳ ἔμελλέ σ’ Ἕκτωρ… ἀποφθίσειν S. Aj. 1027; ἔμελλον ἄρα παύσειν ποθ’ ὑμᾶς τοῦ κοάξ Ar. Ra. 268; φεύγεις· ἔμελλόν σ’ ἆρα κινήσειν ἐγώ Id. Nu. 1301, cf. V. 460, Pl. 103, Ach. 347; c. pres. inf., καὶ γὰρ ἐγώ ποτ’ ἔμελλον ἐν ἀνδράσιν ὄλβιος εἶναι I had a chance of being, might have been…, Od. 18.138; μέλλεν ποτὲ οἶκος ὅδ’ ἀφνειὸς καὶ ἀμύμων ἔμμεναι, ὄφρ’ ἔτι κεῖνος ἀνὴρ ἐπιδήμιος ἦεν 1.232; c. aor. inf. (cf. infr. II), οὐδεὶς ἂν οὐδὲ μελλήσειε γενέσθαι ἀγαθός Arist. EN 1105b11; with inf. understood, [τὰ μὲν] πάσχουσι, τὰ δὲ μέλλουσι [πάσχειν] A. Pers. 814; ἀλλ’ οὐχ οὑμὸς τοῦτο πέπονθεν βίος οὐ μὰ Δί’ οὐδέ γε μέλλει no, not likely! Ar. Pl. 551; οὐδὲν… οὔτε ἐπάθετε οὔτε ἐμελλήσατε Th. 3.55; οὔτ’ ἐμὲ ἀπέφηνεν ἡ βουλὴ οὔτ’ ἐμέλλησεν Din. 1.49. in εἰ clauses, εἰ μέλλει πόλις εἶναι if it is to be a city, Pl. Prt. 324e; c. fut. inf., εἰ ἐμέλλομεν… ἀνοίσειν if we were to refer…, Id. Phd. 75b; c. aor. inf., εἰ μέλλομεν… δηλῶσαι Id. Lg. 713a, cf. Smp. 184d, Plt. 268d, al. ; so in part., τὴν μέλλουσαν οἰκήσεσθαι πόλιν καλῶς Arist. Pol. 1261a3, etc. in final clauses, ξυνεπιμέλεσθαι ᾗ μέλλει ἄριστα ἕξειν, = ᾗ ἄριστα ἕξει, Th. 8.39; εἴχομεν ἂν… ἐπιστάτην λαβεῖν… ὃς ἔμελλεν… ποιήσειν Pl. Ap. 20b, cf. App. Syr. 46, etc. in questions, the inf. being understood, τί οὐ μέλλω (μέλλεις, etc.); why shouldn΄t I? why is it not likely that I should?, i.e.
yes, of course, τὸν υἱὸν ἑόρακας αὐτοῦ ; Answ. τί δ’ οὐ μέλλω (sc. ἑορακέναι); of course I have, X. HG 4.1.6; τί δ’ οὐ μέλλει, εἴπερ γε δρᾷ αὐτό ; Pl. R. 605c; πῶς γὰρ οὐ μέλλει ; Id. Phd. 78b, etc. ; ἀλλὰ τί μέλλει ; what (else) would you expect ? i.e.
yes, of course, Id. R. 349d, Hp. Mi. 373d.
to be about to, in purely temporal sense, c. fut. inf., Ἕκτορα δῖον ἔτετμεν ἀδελφεόν, εὖτ’ ἄρ’ ἔμελλε στρέψεσθ’ ἐκ χώρης Il. 6.515; ὁ μέν μιν ἔμελλε γενείου… ἁψάμενος λίσσεσθαι (perh. pres. inf.), ὁ δ’ αὐχένα μέσσον ἔλασσε 10.454; ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλε Od. 22.9, cf. Il. 23.544, 2.39, 6.52, 393; δειπνήσειν μέλλομεν, ἢ τί ; Ar. Av. 464, cf. Eq. 931 (lyr.), Th. 2.8, etc. ; c. pres. inf., τί μέλλεις δρᾶν ; Ar. V. 1379, Th. 215, cf. Ec. 760, Ach. 493, Av. 498, al. ; μέλλω μαίνεσθαι Lyr.Alex.Adesp. 1.23; more rarely c. aor. inf., παθεῖν A. Pr. 625; κτανεῖν S. OT 967 (nisi leg. κτενεῖν)· ἀναλαβεῖν, λιπεῖν, θανεῖν, E. Or. 292, Heracl. 709, Med. 393; ἀπολέσαι, λαβεῖν, Ar. Av. 366, Ach. 1159 (lyr.); προσθεῖναι Th. 3.92; οὐδὲ ἐμέλλησαν οὐδὲ διενοήθησαν ἐνθέσθαι D. 35.19; Phryn. 316 wrongly condemns this constr. — The inf. is sts. omitted, τὸ μέλλειν ἀγαθά (sc. πράσσειν or πράξειν) the expectation of good things, E. Or. 1182, cf. IA 1118.
to be always going to do without ever doing; hence, delay, put off, freq. in Trag. (also in Med. μέλλομαι, v. infr. IV fin.); in this signf. usu. folld. by pres. inf., S. OT 678 (lyr.), OC 1627, etc. ; τοὺς ξυμμάχους… οὐ μελλήσομεν τιμωρεῖν· οἱ δ’ οὐκέτι μέλλουσι κακῶς πάσχειν we shall not delay to succour our allies, for their sufferings are not being delayed, Th. 1.86; freq. with μὴ οὐ, A. Pr. 627, S. Aj. 540; with μή, τί μέλλομεν… μὴ πράσσειν κακά ; E. Med. 1242; rarely folld. by aor. inf., Id. Ph. 299 (lyr.), Rh. 673; inf. is freq. omitted, τί μέλλεις ; why delayest thou ? A. Pr. 36, cf. Pers. 407, Ag. 908, 1353, S. Fr. 917, Th. 8.78, etc. ; μακρὰ μ. S. OC 219 (lyr.); Ἄρης στυγεῖ μέλλοντας E. Heracl. 723; ἴωμεν καὶ μὴ μέλλωμεν ἔτι Pl. Lg. 712b; μέλλον τι… ἔπος a hesitating word, which one hesitates to speak, E. Ion 1002; μέλλων σφυγμός a hesitating pulse, Gal. 8.653. part. μέλλων is used quasi-adjectivally, ὁ μ. χρόνος the future time, Pi. O. 10 (11).7, A. Pr. 839, Arist. Top. 111b28; Gramm., ὁ μέλλων the future tense, D.T. 638.23, A.D. Synt. 69.28, etc. ; ἡ μ. αὐτοῦ δύναμις his future power, Pl. R. 494c; μ. φυλάξασθαι χρέος Pi. O. 7.40; τὸν μ. βλαστόν (καρπόν codd.) Thphr. HP 4.15.1; esp. in neut., τὸ μέλλον, τὰ μέλλοντα things to come, the future, Pi. O. 2.56, A. Pr. 102, Th. 1.138, 4.71, Pl. Tht. 178e, etc. ; opp. to what is simply future (τὸ ἐσόμενον), Arist. Div. Somn. 463b29, cf. GC 337b4; εἰς τὸ μέλλον (sc. ἔτος) Ev. Luc. 13.9, cf. PLond. 3.1231.4 (ii AD), Plu. Caes. 14; — also in Med., τὰ ἰσχυρότατα ἐλπιζόμενα μέλλεται your strongest pleas are hopes in futurity, Th. 5.111; — but Pass. μέλλομαι, ὡς μὴ μέλλοιτο τὰ δέοντα that the necessary steps might not be delayed, X. An. 3.1.47; ἐν ὅσῳ ταῦτα μέλλεται while these delays are going on, D. 4.37; fut. μελλήσομαι dub.l. in Procop. Goth. 2.30; pf. part. μεμελλημένος, = μέλλων, σφυγμός Gal. 9.308.

fut. μελλήσω, aor. ἐμέλλησα u. att. ἠμέλλησα, Hom., Hes., Pind. u. Tragg. nur praes. u. impf., μέλλεσκον, Theocr. 25.240 ; auch bei Plat. steht das fut. nur einmal, Ep. VII.326c;
1) ich bin im Begriff, habe vor, gedenke Etwas zu tun, c. inf., u. zwar
   a) vorherrschend des fut.; μέλλεις γὰρ ἀφαιρήσεσθαι ἄεθλον, Il. 23.544 ; θήσειν γὰρ ἔτ' ἔμελλεν ἐπ' ἄλγεα Τρωσίν, er gedachte den Troern noch Schmerzen aufzulegen, 2.39, vgl. 694, 12.3, 34, Od. 11.596 u. sonst ; καὶ δή μιν τάχ' ἔμελλε δώσειν ᾧ θεράποντι καταξέμεν, er war eben im Begriff, ihn seinem Diener zum Wegführen zu übergeben, Il. 6.52, vgl. 515, wie ἤτοι ὁ καλὸν ἄλεισον ἀναιρήσεσθαι ἔμελλεν Od. 22.9 ; προσηγορεύθης ἡ Διὸς κλεινὴ δάμαρ μέλλουσ' ἔσεσθαι, Aesch. Prom. 837 ; τοιάνδε πάλην μέλλει θεῖος Ὀρέστης ἅψειν, Ch. 854, vgl. 846 ; Soph. El. 352, 371 ; Eur. Οr. 544 ; μελλόντων αὐτῶν συνάψειν, Her. 5.75, 7.157 ; u. bes. in attischer Prosa, μέλλω ὑμᾶς διδάξειν Plat. Apol. 21b, εἰ μέλλεις ῥώμην ἐμποιήσειν Phaedr. 270b ; ὡς διαβαινόντων μέλλοιεν ἐπιθήσεσθαι Xen. An. 2.4.24, vgl. Krüger zu 1.8.1.
   b) c. inf. praes., Hom., ἀλλ' ὅτε δὴ ἄρ' ἔμελλε πάλιν οἶκόνδε νέεσθαι Od. 6.110, vgl. 19.94 ; μέλλοντα φέρειν, Pind. Ol. 8.45 ; μέλοι δέ τοι σοὶ τῶνπερ ἂν μέλλῃς τελεῖν, Aesch. Ag. 948 ; Suppl. 1043 ; μέλλοντι δ' αὐτῷ τεύχειν σφαγὰς κῆρυξ ἵκετο, Soph. Trach. 753 ; Eur. Hec. 726 ; Her. 6.108 ; ὃ μέλλεις νῦν πράττειν, Plat. Prot. 312b ; λέγει ὅτι περιμείνειεν ἂν αὐτοὺς εἰ μέλλοιεν ἥκειν, Xen. An. 2.1.3, 5.7.5 u. öfter. Doch bei guten Schriftstellern seltner als das fut.
   c) auch aor., was die Atticisten verwerfen, wie Phryn. 336 es als groben Fehler bezeichnet, vgl. Lobeck zu Phryn. p. 745 ff., der eine hinreichende Menge von Beispielen aus den Attikern anführt, z.B. τί μέλλετ' – ἀπολέσαι Ar. Av. 366, Thuc. 6.31, Plat. Gorg. 525a u. öfter, wo aber meist ein Sollen ausgedrückt ist ; die Beispiele aus Hom., wo der Sinn ein anderer ist, s. weiter unten ; hierher kann man rechnen ἀλλ' ὅτε δὴ τάχ' ἔμελλον ἐπαΐξασθαι ἄεθλον Il. 23.773 ; vgl. Hes. Sc. 126 ; Theogn. 152, 1074 ; ὅπερ μέλλω παθεῖν, Aesch. Prom. 628 ; μέλλεις ἐνεῖκαι, θέμεν, τεῦξαι, Pind. P. 9.54, Ol. 7.61, 8.32, vgl. Böckh zu letzter Stelle. Bei Her. 8.40 schwankt die Lesart. Bei den Attikern steht so auch fut. und aor. von μέλλω, τοὺς ὑπάρχοντας πολεμίους μεγαλύνετε, τοὺς δὲ μηδὲ μελλήσαντας γενέσθαι, ἄκοντας ἐπάγεσθε, die, welche gar nicht daran gedacht hatten, es zu werden, Thuc. 5.99 ; τὸ δοκεῖν με ὑπὸ σοῦ μελλήσαντά τι παθεῖν ἐκπεφευγέναι, Xen. Cyr. 6.1.40.
   d) der inf. wird auch ausgelassen, wo er sich aus dem Zusammenhange leicht ergibt, οὐκ ἐλάσσονα πάσχουσι, τὰ δὲ μέλλουσι, sc. πάσχειν, Aesch. Pers. 800 ; vgl. τὰ μὲν ἔχει, τὰ δὲ μέλλει, Isocr. 4.136 ; μέλλετον τολμήματα αἴσχιστα, Eur. Phoen. 1225 ; πράξασ' ἃ μέλλω, sc. πράξειν, Med. 758, wie bei Thuc. ὅτι μέλλετε, εὐθὺς πράττετε, was ihr vorhabt, tun wollt, tut gleich.
   e) bes. steht das partic. absolut, zur Bezeichnung des Zukünftigen, nahe Bevorstehenden, wie die Gramm. das fut. ὁ μέλλων mit u. ohne χρόνος nennen ; so ὁ μέλλων χρόνος, die Zukunft, Pind. Ol. 11.7, wie Aesch. Prom. 841 ; Eur. I.A. 865 ; Plat. Theaet. 178a ; οὐδὲν τὸ μέλλον, Pind. Ol. 2.62 ; ἄπορος ἐπ' οὐδὲν ἔρχεται τὸ μέλλον, Soph. Ant. 358 ; οὐδεὶς μάντις τῶν μελλόντων, Aj. 1399 ; οὐ γὰρ τὸ μέλλον ἐκ θεῶν ἠπίστατο, Aesch. Pers. 365 u. öfter ; τὸ μέλλον ἥξει, Ag. 1213 ; κρινεῖ φάος τὸ μέλλον, Eur. Phoen. 1315 ; ᾗ τὸ μέλλον κρίνεται, Plat. Phaedr. 244c ; περὶ τῶν μελλόντων, Phil. 39c ; τρέμοντι τὸ μέλλον, Parm. 137a ; ἄδηλον μὲν παντὶ ἀνθρώπῳ ὅπη τὸ μέλλον ἕξει, wie die Zukunft beschaffen sein wird, Xen. An. 5.9.21 u. sonst ; περὶ τῶν γεγονότων ἢ τῶν μελλόντων, Pol. 4.16.4 ; τὸ μέλλον προσδοκῶν, Plut. Them. 3. So auch ὁ μέλλων βίος, Soph. O.C. 1688, der auch Ant. 607 neben einander stellt τό τ' ἔπειτα καὶ τὸ μέλλον καὶ τὸ πρίν, wie Aesch. vrbdt πολλὰ καὶ παρόντα καὶ μέλλοντ' ἔτι, Pers. 829 ; vgl. μέλλουσιν ἢ πάρεισιν, Eur. Heracl. 384 ; τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν, Plat. Rep. VI.494c ; εἰς τὴν μέλλουσαν πόλιν, in den künftigen Staat, Legg. III.702d ; auch vollständiger, τὸ μέλλον ἀποβήσεσθαι, Theaet. 178c. In einigen dieser Vrbdgn drückt es auch bestimmter das, was geschehen soll, aus. Denn
2) das, was der Mensch vorzunehmen im Begriff ist, erscheint als Etwas, wozu er veranlaßt wird, was er tun soll, so daß bes. im impf. ἔμελλον der Begriff des Sollens liegt, u. zwar
   a) nach dem Willen des Schicksals, was verhängt ist, mit dem Nebenbegriff des Unausbleiblichen, unfehlbar Erfolgenden, τὰ φρονέοντ' ἀνὰ θυμὸν ἅ ῥ' οὐ τελέεσθαι ἔμελλον, was (nach den Bestimmungen des Schicksals) nicht in Erfüllung gehen sollte, vgl. Il. 5.686, Od. 2.156 ; eben so οὐ πείσεσθαι ἔμελλεν, er sollte es nicht durch Ueberredung erreichen, Il. 20.466, Od. 3.146 ; τάχα δ' ἀνστήσεσθαι ἔμελλεν, d.i. es war vom Schicksal bestimmt, daß er sich bald wieder erheben sollte, Il. 2.694, ἔμελλον ἔτι ξυνέσεσθαι ὀϊζυῖ πολλῇ Od. 7.270, oft, gew. mit dem inf. fut., vgl. H.h. Apoll. 521, Merc. 15, Cer. 454 ; seltener c. praes., μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸς αὐτώ τε κτενέειν –, νήπιοι, οὐδ' ἄρ' ἔμελλον ἀναιμωτί γε νέεσθαι, Il. 17.495, sie hofften, die beiden Männer zu töten, die Törichten, sie sollten nicht einmal ohne Blut, unverwundet heimkehren. H.h. Apoll. 379. Auch c. inf. aor., ἃς φάτο λισσόμενος, μέγα νήπιος· ἦ γὰρ ἔμελλεν οἷ αὐτῷ θάνατον – λιτέσθαι, Il. 16.46, 18.98 ; ὄρνις, ὧν ὑφηγητῶν κτανεῖν ἔμελλον πατέρα, nach denen ich den Vater töten sollte, Soph. O.R. 967, vgl. Phil. 1072, Aj. 908, der auch das partic. so braucht, τί γὰρ θνήσκειν ὁ μέλλων τοῦ χρόνου κέρδος φέροι ; El. 1478, der sterben soll ; ἔστω τὸ μέλλον Phil. 1238.
   b) nach menschlicher Anordnung, περὶ τρίποδος γὰρ ἔμελλον θεύσεσθαι, um einen Dreifuß sollten sie wettlaufen, Il. 11.700, nämlich nach der Bestimmung der Eleer. – Aber auch
3) müssen ; nach den Begriffen von Recht u. Pflicht, vgl. Nitzsch zu Od. 1.232 ; καὶ λίην σέγ' ἔμελλε κιχήσεσθαι κακὰ ἔργα, dich mußte Unglück treffen, Od. 9.477 ; nach mutmaßlicher Folgerung, nach welcher das Ergebnis als notwendig aus der Tatsache hervorgehend bezeichnet werden soll, μέλλω που ἀπέχθεσθαι, ich muß wohl dem Zeus verhaßt sein, Il. 21.83, nämlich nach meinen Schicksalen zu schließen ; vgl. οὕτω που Διῒ μέλλει φίλον εἶναι, es muß wohl dem Zeus so belieben, wie der Erfolg zu zeigen scheint, 1.116, 9.23 u. öfter, wo wir auch mit mög en ausreichen ; ἀλλὰ τὰ μέν που μέλλεν ἀγάσσεσθαι θεὸς αὐτός, das mochte wohl die Gottheit selbst beneiden, Od. 4.181 ; κελευσέμεναι δέ σ' ἔμελλε δαίμων, ein Gott muß, mag's dir geheißen haben, ib. 274 u. 377 ; εἰ δ' οὕτω τοῦτ' ἐστίν, ἐμοὶ μέλλει φίλον εἶναι, wenn es so ist, so folgt notwendig daraus, daß es mir so beliebt, Il. 1.564. Schwächer ist die Bdtg in manchen Stellen, wo unser mög en, und die adv. wohl, vielleicht, wahrscheinlich ausreichen, aber auch sollen zuweilen entspricht, welches bei uns auch nicht immer den ursprünglichen Nachdruck behält, u. die alten Gramm. es durch ἔοικεν erkl., μέλλεις δὲ σὺ ἴδμεναι, du wirst, magst es wohl wissen, vermutlich weißt du es, Od. 4.200, wo hinzugesetzt ist »denn ich kannte ihn nicht« ; vgl. Il. 10.326, 14.125, Od. 4.94 ; πολλάκι που μέλλεις ἀρήμεναι, oft wohl magst du gefleht haben, 22.322, wie ᾧ μέλλεις εὔχεσθαι, zu dem du vermutlich flehst, Il. 11.364 ; εἰ ἀεὶ δὴ μέλλοιμεν ἀγήρω τ' ἀθανάτω τ' ἔσσεσθαι, wenn wir immerdar unalternd u. unsterblich sein sollten, 12.323 ; c. inf. aor., μέλλει πού τις καὶ φίλτερον ἄλλον ὀλέσσαι, es mag wohl Mancher einen Geliebteren verloren haben, 24.46, wie ἄλλοτε δή ποτε μᾶλλον ἐρωῆσαι πολέμοιο μέλλω, d.i. ein andermal mag ich wohl eher das Ansehen gehabt haben, mich dem Kampfe zu entziehen, aber jetzt nicht, 13.776 ; vgl. noch 18.362, Od. 14.133, 18.138, wo der inf. praes. gebraucht ist, καὶ γὰρ ἐγώ ποτ' ἔμελλον ἐν ἀνδράσιν ὄλβιος εἶναι, ich sollte od. mochte einst glücklich sein, jetzt bin ich es nicht, wie Od. 1.232, μέλλεν ποτὲ οἶκος ἀφνειὸς ἔμμεναι, einst, so lange er noch zu Hause war, sollte es reich sein, jetzt ist es nicht mehr so, νῦν δ' ἑτέρως ἐβάλοντο θεοί – So auch bei den Folgdn ; τούτων ἐγὼ οὐκ ἔμελλον ἐν θεοῖσι τὴν δίκην δώσειν, Soph. Ant. 454, ich mochte nicht, vgl. Aj. 438 u. auch El. 538, οὐκ ἔμελλε τῶνδέ μοι δώσειν δίκην ; mußte er nicht büßen ? u. so auch mit ausgelassenem Verbum, ᾔδη, τί δ' οὐκ ἔμελλον ; ich wußte es, was sollte ich nicht ? Soph. Ant. 444, vgl. Phil. 444 ; ἑώρακας, ὡς καλός ἐστι ; τί δ' οὐ μέλλω ; Xen. Hell. 4.1.6 ; ἀλλὰ τί μέλλει ; Plat. Rep. I.349d u. öfter ; πῶς γὰρ οὐ μέλλει ; Gorg. 506e ; τί δ' οὐ μέλλει ; Theaet. 159c ; auch mit dem inf. fut., εἰ μέλλει τις ἡμῶν καὶ τὴν ὁδὸν ἑκάστοτε ἐξευρήσειν οἴκαδε, wenn Einer im Stande sein soll, den Weg zu finden, Phil. 62b, vgl. Phaed. 75b ; ἐπειδὰν μέλλωσιν συνήσειν τὰ γεγραμμένα, sobald sie im Stande sind, Phaedr. 325e ; auch c. inf. praes., εἴπερ μέλλει πόλις εἶναι, wenn ein Staat sein soll, Prot. 324e ; ὅτι γενεαὶ πολλαὶ ἀτεχνότεραι μέλλουσιν εἶναι, es müssen viele Geschlechter gewesen sein, Legg. III.679d, vgl. Soph. 266d.
4) wie auch bei uns sich bedenken, besinnen so viel ist wie zögern, zaudern, so tritt auch in μέλλω der Begriff »tun wollen« einseitig hervor, nämlich ohne wirklich zu tun, zu handeln, auch anstehen, Bedenken tragen, τί μέλλεις καὶ κατοικτίζῃ μάτην ; Aesch. Prom. 36, u. oft in dieser Verbindung ; auch κοὐκ ἔτ' ἦν μέλλειν ἀκμή, es war nicht Zeit zu zögern, Pers. 399 ; ἄγομαι δὴ κοὐκ ἔτι μέλλω, Soph. Ant. 830 ; μάλιστ' Ἄρης στυγεῖ μέλλοντας, Eur. Heracl. 723 ; ἐγκονεῖτε, σπεύδεθ', ὡς ὁ καιρὸς οὐχὶ μέλλειν, Ar. Plut. 255 ; χώρει – οὐ μέλλειν ἐχρῆν, Av. 364, vgl. Ran. 1505 ; ἴωμεν δὴ καὶ μὴ μέλλωμεν ἔτι, Plat. Legg. IV.712b ; μὴ μέλλωμεν, Xen. An. 3.1.46, wo darauf auch das pass. folgt, ἀνέστη ὡς μὴ μέλλοιτο ἀλλὰ περαίνοιτο τὰ δέοντα, damit das Nötige nicht aufgeschoben würde, ib. 47 ; ὑμῶν τὰ μὲν ἰσχνότατα ἐλπιζόμενα μέλλεται, Thuc. 5.111 ; ἐν ὅσῳ ταῦτα μέλλεται προαπόλωλεν ἐφ' ἃ ἂν ἐκπλέωμεν, Dem. 4.37, wo Bekker μέλλετε liest ; ἡμῶν μελλόντων καὶ ψηφιζομένων καὶ πυνθανομένων ist verbunden 2.23 ; oft bei Sp., μὴ μέλλε, Luc. Pisc. 28 D.Merc. 3 ; ἀνεπτοίηντο δὲ πάντες καὶ μηδὲ μελλήσαντες προσέκειντο, Hdn. 2.7.12 ; dazu gehört das adj. verb., μελλητέον οὐδὲν ἔτι, Plat. Critia. 108e ; Ar. Eccl. 876. – Ueber den Homerischen Gebrauch von μέλλω s. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 120.

μέλλω,
[in LXX: Job.3:8 (עָתִיד) 19:25 (אַחֲרוֹן); elsewhere for fut., and freq. in Wi, II, 4Mac ;]
to be about to be or do;
__1. with inf. (Bl., §62, 4; 68, 2; M, Pr., 114);
__(a) of intending or being about to do of one's own free will: with inf. praes., Mat.2:13, Luk.10:1, Act.3:3 5:35, Heb.8:5, 2Pe.1:12 (Field, Notes, 240), al.; with inf. aor. (Bl., §58, 3), Act.12:6, Rev.3:16;
__(b) of compulsion, necessity or certainty: with inf. praes., Mat.16:27, Luk.9:31, Jhn.6:71, Rom.4:24, al.; with inf. aor., Rom.8:18, Gal.3:23, Rev.3:2 12:4.
__2. Ptcp., ὁ μέλλων: absol., Rom.8:38, 1Co.3:22; τὰ μ., Col.2:17; εἰς τὸ μ. (Field, Notes, 65); with subst., Mat.3:7 12:32 (ὁ αἰὼν ὁ μ.; LXX for עַד), Act.24:25, 1Ti.4:8, Heb.2:5, al.
(AS)