ου (ὁ) [ῠ] d’ord. au pl. IL. 2, 302, etc. ; sg. seul. OD. 16, 423, témoin, protecteur.

Étym. cf. μάρτυρ et μάρτυς.

ὁ, Ep. form for μάρτυς, ἐστὲ μάρτυροι Il. 2.302, etc. ; also in Central Greece, IG 9(1).226 (Drymaea), 364 (Naupactus), GDI 1684, al. (Delph.), etc. ; sg. once in Od., οἷσιν ἄρα Ζεὺς μάρτυρος 16.423, cf. PGen. 54.6 (iv AD). (Zenod. rejected this form, but it is defended in Sch. Il. Oxy. 1087.22.)

ὁ, altepisch = μάρτυς, Zeuge, οἷσιν ἄρα Ζεὺς μάρτυρος, Od. 16.423, mit dem Nebenbegriffe des Beistandes u. Schutzes ; im plur., ἐστὲ μάρτυροι, Il. 2.302, öfter, θεοὶ γὰρ ἄριστοι μάρτυροι ἔσσονται, 22.255 ; vgl. Duentzer Zenodot. p. 52 ; der plur. steht auch Inscr. 1702 ff.