ος, ον [ᾰρο] brillant, resplendissant, IL. 16, 735 ; EUR. Ph. 1401 ; subst. ὁ μ. pierre blanche ou brillante, IL. 12, 380 ; OD. 9, 499 ; EUR. Ph. 663 ; AR. Ach. 1172 ; particul. marbre, HPC. 666, 19 ; TH. Lap. 9 ; STR. 645 ; en ce sens fém. THCR. Idyl. 22, 210 ; STR. 399.

Étym. probabl. pré-grec.

ὁ, a crystalline rock, which sparkles (< μαρμαίρει) in the light, μάρμαρος ὀκριόεις Il. 12.380, Od. 9.499, cf. E. Ph. 663 (lyr.), Ar. Ach. 1172 (lyr.); as Adj., πέτρος μ. ὀκριόεις Il. 16.735, cf. E. Ph. 1401, etc. later, marble, μάρμαρον ἢ λίθον λευκήν Hp. Mul. 2.185, cf. Thphr. Lap. 9; also fem., μαρμάρου… τῆς Πεντελικῆς μέταλλα Str. 9.1.23; μ. λίθος Id. 14.1.35; hence, work in marble, i.e.
tombstone, τυκτὴ μ. Theoc. 22.211.
chips made by cutting marble (masc.), Plu. 2.660c, 954a, Dsc. 5.79.

ὁ (von μαρμαίρω, also eigtl. von schimmernder Farbe, wie die Alten auch geradezu bei Hom. es durch λευκός erklären), Hom. übh. Felsblock, Stein, μαρμάρῳ ὀκριόεντι βαλών, Il. 12.380, wie Od. 6.499, u. adjektivisch, πέτρον μάρμαρον ὀκριόεντα, Il. 16.735, wie Eur. Phoen. 1410 ; ὃν ὤλεσε μαρμάρῳ 667 ; Ar. Ach. 1135 ; Nonn. D. 22.157 vrbdt sogar μάρμαρος αἴγλη. – Später bes. eine vorzüglich glänzende Steinart, Marmor. In dieser Bdtg auch fem., Strab. IX.399 ; λατόμιον μαρμάρου λίθου, Marmorbruch, XIV.645 ; Arbeit aus Marmor, bes. Grabstein, Theocr. 22.211. – Uebh. ein harter Körper, Hippocr.

μάρμαρος, -ου, ὁ
(< μαρμαίρω, to glisten), [in LXX: Ep. Jer.7:2 * ;]
__1. any crystalline stone (Hom., Eur., al.).
__2. In later writers, marble: Rev.18:12.†
(AS)