ης (ἡ) :
      1 fourré servant de repaire aux animaux, OD. 19, 439, 445 ;
      2 taillis, fourré, en gén. PD. O. 6, 40 ; P. 4, 244 ; EUR. Bacch. 730 ; AR. Vesp. 928, etc. ; en prose réc. PLUT. M. 397 f, 552 c, etc. ; EL. N.A. 13, 14, etc. ; fig. en parl. d’une peau velue, AR. Lys. 800.

Étym. λόχος.

ἡ, (< λέχομαι) thicket, copse, esp. as the lair of wild beasts, ἐν λόχμῃ πυκινῇ κατέκειτο μέγας σῦς Od. 19.439; λόχμας ὕπο κυανέας Pi. O. 6.40, cf. P. 4.244; ἐχῖνος ὥς τις ἐν λόχμῃ κεῖσαι πεσών S. Ichn. 121; in pl., λόχμαισι δοκεύσαις lying in wait in the coppice, Pi. O. 10 (11).30; μασχάλαι λόχμης δασύτεραι Ar. Ec. 61, cf. Lys. 800; prov., μία λ. δύο ἐριθάκους οὐ τρέφει Sch. Ar. V. 922; also in Prose, Arist. HA 615a17, Ael. NA 13.14, Creophyl. ap. Ath. 8.361d; λόχμη τῶν θηρίων Jul. Mis. 338c.

ἡ (λόχος), Wildlager, Dickicht, Gebüsch, das dem Wilde zum Lager dient, ἐν λόχμῃ πυκινῇ κατέκειτο μέγας σῦς, Od. 19.439, 445 ; λόχμας ὑπὸ κυανέας Pind. Ol. 6.40, vgl. P. 4.244, der Wald, wie Ol. 11.31 ; ἔχω μασχάλας λόχμης δασυτέρας Ar. Eccl. 61, vgl. Lys. 800 ; u. in späterer Prosa, Ael. H.A. 13.14, Luc. Philopatr. 10 ; Plut.