οῦ (ὁ) :
      1 peste, fléau contagieux, IL. 1, 61 ; HÉS. O. 241 ; HDT. 7, 171, etc. ; ESCHL. Pers. 715, etc. ; SOPH. O.R. 28 ; au pl. PLAT. Conv. 188 b ; Leg. 709 a, etc. ;
      2 fig. en parl. d’une pers. fléau (lat. pestis) DÉM. 794, 5 ;
      3 adj. qui est un fléau, funeste, en parl. de pers. SPT. 1Reg. 10, 27 ; 25, 17 ; joint à πονηρός, SPT. 1Reg. 30, 22 ; en parl. de choses, SYMM. Prov. 20, 1.

➳ Fém. λοιμή, SPT. 1Reg. 1, 16.

ὁ, plague, once in Hom. (Il. 1.61), cf. Hes. Op. 243, Hdt. 7.171; λοιμοῦ σκηπτός A. Pers. 715 (troch.); of the plague at Athens, Th. 2.47, 54, Pl. Smp. 201d; pl., ib. 188b, al. ; coupled with λιμός, Hes. and Hdt. ll.cc., Th. 2.54, Orac. ap. Aeschin. 3.135. of persons, plague, pest, D. 25.80. as Adj., pestilent, LXX 1 Ki. 1.16; ἀνὴρ λ. καὶ πονηρός ib. 30.22, cf. Act. Ap. 24.5; λ. οἶνος Sm. Pr. 20.1.

ὁ, Pest, Seuche, jede ansteckende, schnell um sich greifende, tödliche Krankheit ; Il. 1.61, 97 ; λιμὸν ὁμοῦ καὶ λοιμόν Hes. O. 241 ; λοιμοῦ τις ἦλθε σκηπτός ; Aesch. Pers. 701 ; Suppl. 645 ; λοιμὸς ἔχθιστος Soph. O.R. 28 ; Her. 7.171, 8.115 ; οἱ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων Plat. Symp. 188b ; λοιμῶν ἐμπιπτόντων Legg. IV.709a ; Sp., λοιμῷ προσβάλλειν, Plut. Coriol. 13. – Uebh. Verderben, im plur., Pol. 38.2. – Auch von einem Menschen, ein verderblicher, schändlicher Mensch, Dem. 25.80. – Entweder mit λιμός oder mit λῦμα zusammenhangend.

λοιμός, -οῦ, ὁ
[in LXX for לוּץ, עָרִיץ, בְּלִיַּעַל, etc. ;]
pestilence: pl., Luk.21:11; metaph. (as in cl.; LXX: Psa.1:1, Pro.21:24, 1Ma.15:21, al.), of persons, a pest: Act.24:5 (also as adj., ἄνδρες λοιμοί, 1Ma.10:61, al.).†
(AS)