λογο·γράφος, ου (ὁ) [ᾰ]
   I qui écrit en prose, d’où :
      1 prosateur, en gén. ARSTT. Rhet. 2, 11, 7 ; DH. Comp. 16, 1 ;
      2 logographe, historien en prose (auteur de λόγοι, p. opp. aux anciens poètes épiques auteurs de μῦθοι) THC. 1, 21, d’où historien en gén. POL. 7, 7, 1 ; joint à συγγραφεύς, DH. 1, 73 ;
   II auteur de discours écrits pour d’autres (hommes politiques ou plaideurs) p. suite, souv. en mauv. part, PLAT. Phædr. 257 c ; DIN. 104, 20 ; ESCHN. 78, 26 ; DÉM. 417 fin.

Étym. λόγος, γράφω.

ὁ, prose-writer, opp. poet (v. λόγος V), Arist. Rh. 1388b22, D.H. Comp. 16.1; applied to the early Greek historians from Cadmus of Miletus to Hdt. by Th. 1.21; cf. λογοποιός 1; generally, historian, Plb. 7.7.1; coupled with συγγραφεύς, D.H. 1.73.
professional speech-writer, Alex. 124.19, Aeschin. 1.94; as a term of reproach, διὰ πάσης τῆς λοιδορίας ἐκάλει λογογράφον Pl. Phdr. 257c, cf. Din. 1.111, D. 19.246, Aeschin. 3.173, Hyp. Ath. 3; but without such implication, Χαιρήμων ἀκριβὴς ὥσπερ λ. Arist. Rh. 1413b13.
accountant, POxy. 2115 (iv AD), etc.
recorder in a court, PAmh. 2.82.3 (iii/iv AD).

in Prosa schreibend, im Ggstz des Dichters, Arist. rhet. 2.11 u. Rhett., vgl. Schäfer zu Dion.Hal. p. 191 ; bes.
   a) der Reden für Andere, für Geld schreibt, die sie vor Gericht halten, Plat. Phaedr. 258c, Din. 1.111 ; ὁ αὐτοῖς ἀπολογίαν μηχανώμενος, Aesch. 1.94 ; gew. mit einem verächtlichen Nebenbegriff, vgl. Dem. 19.246, λογογράφους τοίνυν καὶ σοφιστὰς ἀποκαλῶν τοὺς ἄλλους καὶ ὑβρίζειν πειρώμενος, αὐτὸς τούτοις ἔνοχος.
   b) die ältesten griechischen Geschichtschreiber von Kadmus aus Milet an bis Herodot, weil sie Geschichte in Prosa, λόγοι, im Ggstz der μῦθοι, der epischen Dichter, zuerst darstellten, Thuc. 1.21 ; Pol. 7.7.1 ; vgl. Kreuzers histor. Kunst der Griechen p. 63 ff. 107.