ληρέω-ῶ :
      1 déraisonner, dire ou faire des sottises, SOPH. Tr. 435 ; AR. Eq. 536, etc. ; joint à μαίνομαι, PLAT. Lys. 205 a ; à τετυφῶσθαι, DÉM. 116, 6 ; avec un acc. AR. Nub. 500, Ran. 1377, etc. dire ou faire qqe sottise ; λ. περί τινος, ISOCR. 235 b, 239 d, déraisonner au sujet de qqn ou de qqe chose ;
      2 avoir le délire, HPC.

Étym. λῆρος.

(λῆρος¹) to be foolish or silly, speak or act foolishly, S. Tr. 435, Ar. Eq. 536, al., Pl. Tht. 152b, etc. ; ξυνθιασώτης τοῦ ληρεῖν Ar. Pl. 508; περί τινος Isoc. 12.11, 33; λῆρον ληρεῖς Ar. Pl. 517; ληρεῖς ἔχων (v. ἔχω B. IV. 2) Id. Ra. 512, cf. Pl. Grg. 497b; c. acc., μὴ ληρήσῃς τὸν ἐκτιναγμόν σου PFay. 114.21 (i AD). of a sick person, to be delirious, Hp. Epid. 1.26. γʹ.

schwatzen, viel u. töricht, albern reden ; τὸ γὰρ νοσοῦντι ληρεῖν ἀνδρὸς οὐχὶ σώφρονος Soph. Tr. 435 ; Ar. Eq. 536, Ran. 923 u. öfter ; εἰκὸς σοφὸν ἄνδρα μὴ ληρεῖν Plat. Theaet. 152a ; ληρεῖ καὶ μαίνεται Lys. 205a ; Folgde. Ueber ληρεῖς ἔχων s. ἔχω.