όος-οῦς (ἡ) :
      1 femme qui accouche, HPC. de Morb. 1 ; EUR. El. 652, etc. ; AR. Eccl. 530, etc. ;
      2 femelle qui met bas, OPP. C. 3, 208.

Étym. λέχω.

όος, contr. οῦς, Cyrenaic gen. λεχός Berl.Sitzb. 1927.166, dat. λεχοῖ ib. 158, IG 5(1).713, al. (Sparta), λεκχοῖ Schwyzer 323 D 13 (Delph., v/iv BC); ἡ ; (< λέχος) : — woman in childbed or one who has just given birth, E. El. 652, 654, 1108, A. Ec. 530, Sor. 1.77, etc. ; of an animal, Opp. C. 3.208; pl. λεχοί Orph. H. 2.10; acc. pl. λεχούς Sch. A.R. 2.1010 (cod. Par.).

οῦς, ἡ, die im Bette Liegende, bes. die Kindbetterin, λεχώ μ' ἀπάγγελλ' οὖσαν ἄρσενος τόκῳ, Eur. El. 652, 1108 ; Ar. Eccl. 530 u. sp.D., wie Opp. Cyn. 3.208 ; δράκοντος ἔντοκος, Lycophr. 1185. sprichwörtlich λεχὼ λέαιναν καὶ κακὸς κύων φοβεῖ; Paroemiogr. App. 3.63.