ῆρος, adj. m. :
   I qui lapide, càd. :
      1 qui sert à lapider (pierre) LYC. 1187 ;
      2 ὁ λ. celui qui lapide, EUR. Tr. 1039 ; EL. N.A. 5, 15 ;
   II qui consiste dans la lapidation : λ. μόρος, ESCHL. Sept. 199, la mort par lapidation ;
   III digne d’être lapidé, ORACL. (HDT. 5, 67, sel. Suidas, sens dout.).

Étym. λεύω.

ῆρος, ὁ, (< λεύω) one who stones, E. Tr. 1039; τὸν Κασσανδρέων λευστῆρα their oppressor, Ael. NA 5.15; so perh. in Hdt. 5.67, where the oracle tells Cleisthenes Ἄδρηστον μὲν εἶναι Σικυωνίων βασιλέα, ἐκεῖνον δὲ λευστῆρα (or perh.
a mere stone-thrower, i.e. ψιλός ; Suid., quoting Ael. Fr. 115, makes it Pass., = ὁ καταλευσθῆναι ἄξιος). as Adj., λ. μόρος death by stoning, A. Th. 199; λευστῆρα πρῶτον… ῥίψας πέτρον Lyc. 1187, cf. Hsch.

ῆρος, ὁ, der Steiniger ; βαῖνε λευστήρων πέλας Eur. Tr. 1039 ; Her. 5.67 ; adj., λευστὴρ μόρος, der Steinigungstod, Aesch. Spt. 181 ; auch πέτρον λευστῆρα ῥίψας Lycophr. 1187. Bei Her. 5.67 im Orak. erkl. man auch = der wert ist, gesteinigt zu werden, vgl. Ael. H.A. 5.15 ; richtiger ein Peiniger, Tyrann ; anders erkl. Müller Dorier I.8.2.