(τὸ) :
      1 abîme de la mer, gouffre ; λ. θαλάσσης, OD. 4, 504, etc. ; ἁλὸς λ. IL. 19, 267, etc. ; abs. OD. 5, 409 ; THCR. Idyl. 13, 24 ;
      2 la mer, p. opp. à la terre, A.RH. 1, 1299.

Étym. obscure ; cf. p.-ê. λαιμός.

ατος, τό, poet. Noun, depth or gulf of the sea, μέγα λ. θαλάσσης Od. 4.504, 5.174, 9.260; ἁλὸς ἐς μέγα λ. Il. 19.267, cf. Od. 8.561; also alone, λ. μέγ’ ἐκπερόωσιν 7.35, cf. 5.409, 7.276, Theoc. 13.24, A.R. 1.1299.

τό (ΛαΩ, λαιμός), der Meeresschlund, die Tiefe, νηυσὶ – πεποιθότες – λαῖτμα μέγ' ἐκπερόωσι, Od. 7.35, öfter ; ἁλὸς ἐς μέγα λαῖτμα, Il. 19.267 ; auch sp.D., wie διεξάϊξε αἰετὸς ἃς μέγα λαῖτμα, Theocr. 13.24. Vgl. Schol. Ap.Rh. 1.1299. Uebertr., ἐξέχεεν μέγα λαῖτμα νιφετοῖο, von der Rede, Tryph. 119.