λαλαγέω-ῶ (seul. prés. et inf. ao.) [ᾰᾰ] gazouiller, murmurer, PD. O. 2, 176, etc. ; en parl. d’oiseaux ou de cigales, THCR. Idyl. 5, 48, etc. ; de l’écho, ANTH. 6, 54, 9, etc.

➳ Prés. 3 pl. ion. λαλαγεῦσι, ANTH. 9, 668, 11 ; dor. λαλαγεῦντι, THCR. Idyl. 5, 48 ; part. fém. dor. λαλαγεῦσα, ANTH. 6, 54, 9 ; plur. masc. λαλαγεῦντες, THCR. Idyl. 7, 139. Inf. ao. λαλαγῆσαι, PD. O. 2, 97.

Étym. λαλαγή.

babble, Pi. O. 2.97; μὴ λαλάγει τὰ τοιαῦτ’ ib. 9.40; of birds and grasshoppers, chirrup, chirp, Theoc. 5.48, 7.139; humorously, of the swallow which announces spring, Cic. Att. 9.18.3 (dub.l.), 10.2.1, alluding to AP 10.1 (Leon.); of Echo, ib. 6.54.9 (Paul. Sil.).

schwatzen, plaudern, μὴ νῦν λαλάγει τὰ τοιαῦτα, Pind. Ol. 9.43 ; von Vögeln, ταὶ δ' ἐπὶ δένδρῳ ὄρνιχες λαλαγεῦντι, Theocr. 5.48 (Schol. λιγυρὸν ᾄδουσι), wie ἀηδόνες λαλαγεῦσι, Marian. 2 (IX.668); χελιδών, Leon.Tar. 57 (X.1); vom Wiederhall, Paul.Sil. 48 (VI.54), u. öfter in der Anth.; auch τέττιγες, Theocr. 7.139. Vgl. λαλάζω.