ας [λᾰ] adj. f. petit, ou p.-ê. λάχεια pour ἐλαχεῖα, OD. 9, 116 ; 10, 509 ; sel. d’autres, touffu.

ἡ, obscure word read (prob.) by Aristarch. in two passages of Od., νῆσος ἔπειτα λάχεια… τετάνυσται 9.116; ἔνθ’ ἀκτή τε λάχεια καὶ ἄλσεα Περσεφονείης 10.509; expld. by εὔσκαφος καὶ εὔγειος, παρὰ τὸ λαχαίνεσθαι, ὅ ἐστι σκάπτεσθαι πυκνῶς, Hsch., cf. Apollon.Soph. Lex., Eust. 1619.30, 1667.13, Sch. ; cf. λάχανον, λαχύφλοιος ; Zenod. read ἐλάχεια, cf. h.Ap. 197.

ἡ, νῆσος, ἀκτή, Od. 9.116, 10.509, nach den Alten εὔσκαπτος καὶ εὔγαιος, also von λαχαίνω, gutes Grabeland habend, leicht umzugraben und zu bebauen, im Ggstz des Felsigen ; nach Andern entweder = ἐλάχεια, oder so zu schreiben, mit Elision des vorhergehenden Vokals, die klein, niedrig erkl.; Einige erkl. es gar für ein nom. pr.