ου (τὸ) [ᾰῡ] au sg. seul. à partir de Polybe ; primit. au pl. dépouille (d’un mort ou d’un vivant) ESCHL. Sept. 278, etc. ; SOPH. Aj. 92, etc. ; XÉN. Hell. 5, 1, 24, etc. ; PLUT. Alex. 25, etc. ; τὰ λάφυρα, butin, en parl. de choses p. opp. aux pers. POL. 2, 62, 2 ; 3, 17, 7 ; λάφυρον ἄγειν, POL. 17, 4, 8, ou ποιεῖν, POL. 2, 62, 12, etc. emporter ou faire du butin ; λάφυρον ἐπικηρύττειν κατά τινος, POL. 4, 26, 7, faire publier la mise au pillage d’une ville, d’un particulier.

Étym. pré-grec.

[ῡ], τό (verwandt mit λαπάζω, λαφύσσω), Beute, u. zwar nach VLL die dem lebenden Feinde entrissen wird, zum Unterschied von σκῦλα ; gew. im plur., wie bei den Tragg., Aesch. Spt. 260 u. öfter, Soph. Aj. 92, ἀρετῆς Trach. 643, τὰ κλεινὰ δ' Ἑλλὰς ἔλαβε βαρβάρου κόρας λάφυρα Eur. Herc.Fur. 416 ; in Prosa, ἀποδόμενος τὰ λάφυρα Xen. Hell. 5.1.24 ; Sp., wie Pol. 3.17.7 ; Plut. Alex. 25. – Der sing. erst bei Pol., τὸ λάφυρον πᾶν ἐποίησαν μετὰ τῶν σωμάτων τάλαντα τριακόσια, d.i. die sonstige Beute u. die zu Sklaven gemachten Gefangenen, Pol. 2.62.12 u. öfter ; Strab. V.222 ; λάφυρον ἐπικηρύττειν κατά τινος, Pol. 4.36.7, bekannt machen, daß man Jem. ausplündern dürfe.