ου (τὸ) [ᾱ] d’ord. au pl. :
      1 bois sec, particul. bois à brûler, HH. Merc. 112 ; CALL. fr. 469 ; ION (ATH. 411 d), ou bois pour travailler, HÉS. O. 425 ; bois pour construction de navire, AR. Lys. 1253 ;
      2 p. suite, objet fabriqué avec du bois, particul. navire, XÉN. Hell. 1, 1, 23 conj.

Étym. p.-ê. pré-grec.

τό, wood, κᾶλον ἐν ἱαρῷ πεφυκός Berl.Sitzb. 1927.157 (Cyrene); elsewh. only in pl. κᾶλα, = ξύλα, logs, for burning, κάγκανα κ. h.Merc. 112; παλαίθετα κ. Call. Fr. 66c; τὰ κ. καὶ τοὺς ἄνθρακας Ion Trag. 29; also, timber for joiner΄s work, ἐπικαμπύλα κ. Hes. Op. 427; esp. of ships, ποττὰ κᾶλα (κάλα cod.) Ar. Lys. 1253; ἔρρει τὰ κᾶλα the ships are lost (καλά codd.), X. HG 1.1.23, Plu. Alc. 28. (κᾶλον and κῆλον perh. fr. ΚαϜελος, cf. καίω.)

τό (von κάω, καίω, das Brennbare), Holz ; H.h. Merc. 112, Hes. O. 425, Ion bei Ath. X.411d, Callim. frg. 469, überall im plur. S. κῆλον.