'ή, όν :
A litt. émoussé : βέλος κωφόν, IL. 11, 390, trait émoussé, sans force (p. opp. à ὀξύ) ; γέροντες κ. AR. Ach. 681, vieillards dont les sens sont émoussés ; γαῖα κ. IL. 24, 54, la terre insensible ;
B p. suite :
   I silencieux, qui résonne sourdement : κύματι κωφῷ, IL. 14, 16, vague silencieuse (avant qu’elle ne se brise) ; en parl. de pers. muet, ORACL. (HDT. 1, 47) ; en parl. de personnages muets (sur la scène) PLUT. M. 337 e, 791 e ; particul. muet de stupeur, LUC. Demon. 1 ; fig. en parl. de sentiments : κ. λήθη, SOPH. fr. 595, l’oubli silencieux ;
   II sourd, en parl. de pers. HH. Merc. 92 ; ESCHL. Sept. 202 ; PLAT. Leg. 932 a, etc. ; en parl. de l’ouïe elle-même, ANTIPH. (ATH. 450 f) ; avec un gén. κ. τῶν λεγομένων, HPC. 121, 30, qui entend mal ou n’entend pas ce qu’on dit ;
   III p.-ê. sourd et muet, HDT. 1, 34 (en parl. d’un des fils de Crésus qualifié κωφός, 1, 34, ἄφωνος, 1, 85 et διεφθαρμένος τὴν ἀκοήν, 1, 38) ;
   IV qui a la vue faible, ARSTT. Physiogn. 3, 4 ;
   V faible d’esprit, inintelligent, sot, stupide ; PLAT. Tim. 75 e ; ὁ πάντα κ., ὁ πάντ' ἄϊδρις, SOPH. Aj. 911, qui ne comprend rien, qui ne connaît rien ;
   VI en parl. de ch., sans valeur, càd. :
      1 sans fondement, SOPH. O.R. 290 ;
      2 sans consistance ni durée, DC. 38, 27 ;
      3 qui n’a pas de sens : κ. σκῶμμα, PLUT. M. 712 a, raillerie insignifiante ;
      4 difficile à comprendre, inintelligible, obscur, POL. 3, 36, 4 ; PLUT. M. 712 a.

• Cp. -ότερος, PARŒM. ; sup. -ότατος, PLUT. M. 721 e.

Étym. Orig. incert., indo-europ. ou pré-grec ; cf. κηφήν, κεκαφηώς.

'

ή, όν, blunt, dull, obtuse, opp. ὀξύς, κ. βέλος Il. 11.390, cf. E. Fr. 495.27; κ. καλάμη AP 12.25 (Stat. Flacc.). metaph, of sound, mute, noiseless, κύματι κωφῷ Il. 14.16; κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει is maltreating dumb, senseless earth, 24.54; τὰ μὲν ἄλλα ἔσκε κωφά the other parts sounded dull, opp. to the ringing of the hollow parts when struck, Hdt. 4.200; neut. pl. as Adv., κωφὰ δὲ πόντος κεῖτο Orph. A. 1103; ὁ κ. λιμήν, prob. the bay of Munychia, as opp. to the noisy Piraeus, X. HG 2.4.31; κωφότερος ὁ ψόφος ἔσται, i.e.
muffled, Aen.Tact. 19; τῶν μεταλλικῶν κωφότατος [ὁ σίδηρος] rings least, Plu. 2.721f; κωφοὶ ἄνεμοι D.S. 3.51. after Hom., of men or animals, dumb, Parm. 6.7, etc. ; καὶ κωφοῦ συνίημι καὶ οὐ φωνεῦντος ἀκούω Orac. ap. Hdt. 1.47; οὐ… παρὰ κωφὸν ὁ τυφλὸς ἔοικε λαλῆσαι, i.e. is not so dumb but that he will answer the blind fool who assails him, Cratin. 6; κωφότερος κίχλης Eub. 29; κ. χάρις a mute gift (sc. an epitaph), Epigr.Gr. 298 (Teos); so κωφοῖς δάκρυσι IPE 2.299 (Panticapaeum); κ. τάφοι prob. in IG 12(8).441.26; κ. προσωπεῖον mute figure on the stage, Ph. 2.520, cf. Plu. 2.791e; κ. πρόσωπον Cic. Att. 13.19.3; κ. καὶ ἄλογος, of a house, with no echoes, Luc. Dom. 1.
deaf, h.Merc. 92, Heraclit. 34. A. Th. 202, Ch. 881; λήθην κωφήν, ἄναυδον S. Fr. 670; ὅσοι γίνονται κ. ἐκ γενετῆς, πάντες καὶ ἐνεοὶ γίνονται Arist. HA 536b3 (hence of a deaf and dumb person, Hdt. 1.34, BGU 1196.49 (i BC), cf. Hsch.); c. gen., κωφὴ ἀκοῆς αἴσθησις Antiph. 196.5, cj. in Pl. Lg. 932a; κ. Ἑλλάδος φωνᾶς deaf of one΄s Greek ear, i.e. ignorant of Greek, Dialex. 6.12; σπαράγματα κωφὰ τοῦ βεβαιοῦντος Plu. 2.1108d. metaph, νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει· τἆλλα κωφὰ καὶ τυφλά Epich. 249; κ. πέτρος Moschio Trag. 7; μαψαῦραι Call. Fr. 67; ἐρημία D.S. 3.40; neut. pl. as Adv., κωφὰ χλιαίνεσθαι feebly, AP 12.125 (Mel.). ὄμμα κ.
vacant, lack-lustre eye, Arist. Phgn. 807b23. of the senses in general, dull, Thphr. Sens. 19 (Comp.). of the mind, dull, obtuse, ἐγὼ ὁ πάντα κ. S. Aj. 911, cf. Pi. P. 9.87; τὸ τῆς ψυχῆς ποιεῖν κ. Pl. Ti. 88b; κωφοί, οἱ, ΄the Dullards΄, title of satyr-play by Sophocles. of things, senseless, unmeaning, obscure, κ. καὶ παλαί’ ἔπη S. OT 290; κ. διήγησις Plb. 3.36.4, cf. 5.21.4; ὑπόνοια Phld. Mus. p. 71 K. ; σκῶμμα Plu. 2.712a; but κ. εὐπραγίαι is prob. f.l. for κοῦφαι, D.C. 38.27. Adv. -φῶς obscurely, Vett.Val. 251.25; Comp. -ότερον, ἐνοχλεῖν less acutely, Phld. Vit. p. 21 J.

(κόπτω, wie obtusus), eigtl. stumpf, abgestumpft ; κωφὸν βέλος, das stumpfe, kraftlose Geschoß, Il. 11.390, Ggstz ὀξὺ βέλος ; danach βέλεμνα Anacr. 40.11 ; καλάμη Flacc. 2 (XII.25). – Gew.
   a) an der Zunge gelähmt, stumm ; κωφὸν κῦμα, die stumme, geräuschlose Woge, Il. 14.16, wie Rufin. 2 (V.35); Ap.Rh. κῦμα κωφὸν καὶ ἄβρομον, 4.153 ; a. sp.D.; vgl. κωφὸς λιμήν Xen. Hell. 2.4.22 ; καὶ ἄκλυστος Plut. philos. cum princ. 3 ; vgl. Zenob. 4.68 ; κωφὴ γαῖα, die stumme, wenn sie geschlagen wird, nicht schreiende, d.i. unempfindliche Erde, Il. 24.54 ; auch ἄνεμοι ἀβληχροὶ καὶ κωφοί, DS. 13.51 ; von einem Menschen, Her. 1.34, der 1.85 ἄφωνος heißt, wohl taubstumm, denn 1.38 heißt es von ihm, er sei διεφθαρμένος τὴν ἀκοήν ; u. so erkl. VLL ὁ κωφός, ὁ οὔτε λαλῶν οὔτε ἀκούων ; vgl. auch Her. 1.47 ; – Soph. sagt auch κωφὰ ἔπη, O.R. 290, neben παλαιά, verschollen, von denen man Nichts mehr hört.
   b) stumpf von Gehör, taub ; H.h. Herc. 92 ; ἤκουσας ἢ οὐκ ἤκουσας, ἢ κωφῇ λέγω ; Aesch. Spt. 184, wie Ch. 869 ; bei den Attikern die herrschende Bdtg ; ἀσθενές τε καὶ κωφὸν καὶ τυφλὸν γίγνεται Plat. Rep. III.411d ; Phaedr. 270e u. sonst ; κωφὴν ἀκοῆς αἴσθησιν ἔχουσιν Antiphan. bei Ath. X.450f ; Arist. H.A. 4.9 bemerkt ὅσοι κωφοὶ γίνονται ἐκ γενετῆς, πάντες καὶ ἐνεοὶ γίνονται ; vgl. Ammon. – Uebh.
   c) unempfindlich, stumpf an Geist, dumm ; ὁ πάντα κωφός, ὁ πάντ' ἄϊδρις Soph. Aj. 894, Schol. τὰ πάντα ἀναίσθητος, wie auch Pind. P. 9.90 gefaßt werden kann ; Ar. Ach. 651 sagt von Alten οὐδὲν ὄντας, ἀλλὰ κωφοὺς καὶ παρεξηυλημένους, Plat. vrbdt τὸ τῆς ψυχῆς κωφὸν καὶ δυσμαθές, Tim. 88b ; κωφὴν καὶ ἀναίσθητον 75e.
Bei Pol. 3.36.4 ist ἀνυπότακτος καὶ κωφὴ διήγησις eine unverständliche, vgl. 5.21.4 ; – Pythag. Ἑλλάδος φωνᾶς κωφός, der kein Griechisch sprechen kann.

κωφός, -ή, -όν
(< κόπτω), [in LXX chiefly (Exo.4:11, al.) for אִלֵּם; for חָרָשׁ, Hab.2:18 ;]
blunt, dull. Metaph., of the senses, esp.
__(a) of speech, dumb: Mat.9:32-33 12:22 15:30-31, Luk.1:22 11:14;
__(b) of hearing, deaf: Mat.11:5, Mrk.7:32, 37 9:25, Luk.7:22.†
(AS)