ή, όν, qui concerne la poésie comique ou les poètes comiques (acteur, ESCHN. 22, 27 ; chœur, ARSTT. Pol. 3, 3, 7 ; masque, LUC. Bis acc. 33, Cal. 24) ; ὁ κωμικός, poète ou acteur comique, POL. 12, 13, 3 ; PLUT. M. 62 e, etc. ; abs. en parl. d’Aristophane, LUC. Pr. 2.

Étym. κῶμος.

ή, όν, (< κῶμος) of or for comedy, comic, later form for κωμῳδικός, κ. ὑποκριτής Aeschin. 1.157; ποητάς SIG 711 L 15 (Delph., ii BC); κ. χορός, ὄρχησις, Arist. Pol. 1276b5, Demetr.Lac. Herc. 1012.21; προσωπεῖον Luc. Bis Acc. 33; ἱλαρῷ καὶ κ. προσώπῳ Id. Cal. 24, cf. Plu. Ant. 29. Subst. κωμικός, ὁ, comedian, i.e. either comic actor, Alex. 98.13; or comic poet, Plb. 12.13.3, Phld. Mus. p. 16 K. (pl.), Plu. 2.62e, etc. ; ὁ κ., κατ’ ἐξοχήν, = Aristophanes, Luc. Prom. Es. 2, etc. Adv. -κῶς Ph. 1.473, D.L. 5.88.

komisch, die komische Dichtkunst betreffend, nach Art der komischen Dichter, witzig, spöttisch ; δρᾶμα, χορός, ὄρχησις, Poll. u. a.Sp.; ὑποκριτής, Schauspieler der Komödie, Aesch. 1.157, wie οἱ κωμικοί Alexis bei Ath. XIII.568b ; χάρις Luc. musc. encom. 11 ; ἱλαρῷ καὶ κωμικῷ προσώπῳ Luc. Calumn. 24 ; Plut. Anton. 29 ; ὁ κωμικός, der komische Dichter, Pol. 12.13.3 u. Sp.; bei den Gramm. vorzugsweise Aristophanes.
• Adv. κωμικῶς, komisch, Schol. Ar. Ach. 253, DL. 5.88.