(f. ύσω et ύσομαι, ao. ἐκώκυσα, pf. inus.) [pour la quantité v. ci-dessous]
      1 intr. pousser des cris de douleur, se lamenter, seul. en parl. de femmes, dans Hom. (IL. 18, 37, etc. ; OD. 2, 361, etc.) et les Trag. ; plus tard, en parl. d’hommes et d’enfants, LUC. D. mort. 21, 1, etc. ;
      2 tr. pleurer sur, se lamenter sur, acc. OD. 24, 295 ; ESCHL. Ag. 1314 ; dat. ANTH. 7, 412 ;

Moy. se lamenter, AR. Lys. 1222 ; ANTH. 7, 412.

➳ Impf. itér. κωκύεσκον [ῡ] Q. SM. 3, 460 ; ao. poét. κώκυσα [ῡ] IL. 22, 407 ; OD. 24, 295. — [υ] long dev. une cons. ; long ou bref dev. une voy. OD. 8, 527 ; ANTH. 7, 558 ; long dans AR. Eccl. 648 et chez les poètes réc. OPP. C. 1, 501 ; BION 1, 23 ; Q. SM. 3, 593 et 779.

Étym. p.-ê. pré-grec.

[v. fin.], fut. -ύσω A. Ag. 1313, -ύσομαι Ar. Lys. 1222; aor. ἐκώκυσα S. Ant. 28; Ep. κώκυσα Il. 18.37; — Med., AP 7.412 (Alc. Mess.): — shriek, wail, in Ep. and Trag. always of women, Il. 18.37, Od. 2.361, etc. ; κλαῖον καὶ ἐκώκυον 19.541; freq. with Adv., λίγ’ ἐκώκυε Il. 19.284, cf. Od. 4.259, etc. ; ὀξὺ δὲ κωκύσασα (opp. βαρὺ στενάχων, of the man) Il. 18.71; κώκυσεν δὲ μάλα μέγα 22.407; also in late Prose, Plu. 2.357c, etc. ; even of men, Luc. DMort. 21.1, Longus 2.21; and so Ar., as an execration, μακρὰ κωκύειν κελεύω σε Ra. 34; οἰμώζοι γ’ ἂν καὶ κωκύοι Ec. 648. c. acc., lament or shriek over one dead, also prop. of women, κώκυσ’ ἐν λεχέεσσιν ἑὸν πόσιν Od. 24.295; ἐμὴν μοῖραν κ. A. Ag. 1313, cf. S. Ant. 28, al. ; Com., of men, κωκύσεσθε τὰς τρίχας μακρά Ar. Lys. 1222; also in late Prose, as Porph. Abst. 4.9, etc.
(Cf. Skt. káuti ΄cry’ (intens. kokūyatē), Lith. kaũkli ΄shriek΄, etc.) [ῠ in Hom. before a vowel, ῡ before a conson. (v. supr.); later ῡ sts. before a vowel, κωκύοι Ar. Ec. l.c., κωκύουσα Bion 1.23, Q.S. 3.779, κωκύεσκε ib. 460.]

heulen, schreien, wehklagen ; ἀμφ' αὐτῷ χυμένη λίγ' ἐκώκυε Il. 19.284, vgl. Od. 8.527 ; μάλα μέγα Il. 22.407 ; καὶ κλαίω Od. 19.541, öfter ; c. accus., beweinen, εἶμικ ἀν δόμοισι κωκύσουσ' ἐμὴν Ἀγαμέμνονός τε μοῖραν Aesch. Ag. 1286 ; τοῦτον μήτε κτερίζειν μήτε κωκῦσαί τινα Soph. Ant. 204, vgl. 1288 ; Ar. μακρὰ κωκύσεσθε, Lys. 1222 ; Ran. 34 ; sp.D., ὀξὺ κωκύουσα Bion. 1.23 ; auch in späterer Prosa, Luc. D.Mort. 10.12, Tox. 15, Plut.
[Υ im praes. u. impf. bei Hom. kurz, wird erst Ar. Lys. 648 in κωκύοι, Alc. Mess. 19 (VII.412) in κωκύεται, Bion. 1.23 in κωκύουσα, und zuweilen bei Qu.Sm. lang ; vgl. Spitzner vers. her. p. 256.]