κυλινδέω-ῶ (seul. prés., impf. et fut.) att. c. κυλίνδω, XÉN. An. 4, 7, 4, etc. ; AR. Av. 502, etc.

➳ Impf. itér. 3 pl. κυλινδέσκοντο, PD. P. 4, 209.

v. κυλίνδω.

in att. Prosa gew. Form für κυλίνδω, nur im praes. u. impf.; ἐκυλίνδουν οἱ βάρβαροι ὁλοιτρόχους Xen. An. 4.2.3, sie wälzten Steine herab, wie 7.4. – Häufiger im pass. od. med., ἐκυλινδούμην, ich wälzte mich im Staube, vor Trauer, Ar. Av. 502 (vgl. κυλίνδω); κυλινδούμενον ἐπὶ γῆς Plat. Tim. 44d ; κατὰ τὰς νάπας κυλινδούμενοι ἐσώθησαν Xen. An. 5.2.32 ; sich herumtreiben, οἱ ἐν δικαστηρίοις ἐκ νέων κυλινδούμενοι Plat. Theaet. 172c ; τὰ ἀγάλματα ἐν λιθουργείοις κυλινδεῖται Isae. 5.44 ; übh. = versari, περὶ τὰ μνήματα Plat. Phaed. 81c, ἐν πάσῃ ἀμαθίᾳ ib. 82c, vgl. Polit. 309a ; Sp., κυλινδούμενος ἐν ἀγορᾷ Plut. Pomp. 46.
Bei Plat. ist mehrmals v.l. καλινδέομαι.