ου (τὸ) [ᾰ] bien, propriété, PD. P. 1, 2 ; d’ord. au pl. HÉS. O. 313 ; PD. O. 3, 75, etc. ; ESCHL. Sept. 730, etc. ; SOPH. fr. 230 ; EUR. Ion 490 ; particul. richesses en troupeaux, d’où troupeaux, bétail, c. κτῆνος, THCR. Idyl. 25, 109.

Étym. κτάομαι.

τό, (κτάομαι) = κτῆμα, Pi. P. 1.2, Epic. ap. Sch. S. OC 378 (Antim. (?)); κ. φιλίης, of a child, Epigr.Gr. 388 (Apamea). usu. in pl. κτέανα, possessions, property, Hes. Op. 315, Sol. 4.12, Pi. O. 3.42, N. 9.32; δημοσίων κ. Xenoph. 2.8; used in lyr. by A. Th. 729, Ag. 1573, E. Ion 490; by S. (?) in hexam. ap. Sch. S. OC 378 (cf. Fr. 242); by Eub. in a mock heroic line, 139; in Prose, Hp. Ep. 27; property in cattle, Theoc. 25.109; cf. κτῆνος ; — Hom. only in heterocl. dat. pl. κτεάτεσσι (cf. κτέαρ), Il. 23.829, Od. 14.115, cf. Pi. O. 5.24, E. Fr. 791.3 (hex.); dat. pl. κτεάτοις Hdn. Gr. 2.936. (Cf. Avest. šaēta- ΄property΄, ΄wealth΄.)

τό, Erwerb, Besitz, Vermögen ; Hes. O. 317 ; öfter bei Pind. u. Tragg., κτεάνων τε μέρος βαιὸν ἐχούσῃ πᾶν ἀπόχρη μοι Aesch. Ag. 1555 ; sp.D., wie Theocr. 25.109, von Viehherden ; poet. auch Luc. Alex. 24.