ῆς (ἡ) cri, ESCHN. 84, 6 ; PLUT. M. 29 d, etc. ; LUC. Herm. 11 ; joint à θόρυϐος, ESCHN. 70, 39 ; DÉM. 1258, 2 ; à βοή, DÉM. 1259, 25 ; au plur. PLUT. M. 130 d ; joint à θόρυϐοι, PLUT. M. 866 e ; κραυγὴν ποιεῖν, XÉN. Cyr. 3, 1, 4 ; Hell. 6, 4, 16, pousser un cri ; κραυγὴν στῆσαι, EUR. Or. 1529, ou τιθέναι, EUR. Or. 150, m. sign. ; κραυγὴ Καλλιόπης, DIONYS. cité dans ARSTT. Rhet. 3, 2, 4, comme exemple de mauv. goût, le cri de Kalliopè, càd. l’art de la poésie.

➳ Dor. κραυγά, EUR. Ion 893, etc.

Étym. R. indo-europ. *krau-g-, crier ; probabl. onomatopée, cf. κράζω.

ἡ, crying, screaming, shouting, τίς ἥδε κ. ; Telecl. 35; κραυγὴν θεῖναι, στῆσαι, E. Or. 1510, 1529; ποιεῖν X. Cyr. 3.1.4; κραυγῇ χρῆσθαι Th. 2.4; κ. γίγνεται Lys. 13.71; rarely of a shout of joy, PPetr. 3 p. 334 (iii BC), Ev. Luc. 1.42; in pl., Aeschin. 1.34, Vett.Val. 2.35; κραυγὴ Καλλιόπης, as an instance of bad taste, cited from. Dionys. Eleg. (7) by Arist. Rh. 1405a33.

ἡ (vgl. κράζω), das Geschrei ; κραυγὴν ἔθηκας, στῆσαι, Eur. Or. 150, 1529 ; ποιεῖν, schreien, Xen. Cyr. 3.1.2 ; κραυγὴν καὶ θόρυβον ἐποίουν Dem. 54.5 ; Sp.

κραυγή, -ῆς, ἡ
[in LXX for צְוָחָה, תְּרוּעָה, שַׁוְעָה, etc. ;]
crying, outcry, clamour: Mat.25:6, Luk.1:42, Act.23:9, Eph.4:31, Heb.5:7, Rev.21:4.†
(AS)