ή, όν [ᾰν]
      1 dur, âpre, rocailleux, en parl. de contrées : d’Ithaque, IL. 3, 201 ; OD. 1, 247, etc. ; de Dèlos, PD. I. 1, 3 ; d’Athènes, PD. O. 7, 151, etc. ; en parl. de la carapace d’une tortue, OPP. H. 5, 396 ;
      2 p. suite, pointu, aigu, en parl. de plantes ou arbres à pointes ou à cônes, particul. l’ortie, AR. fr. 473, ou le pin, ANTH. 6, 110.

Étym. cf. κράνος et κάρα.

ή, όν, poet. word, rocky, rugged, in Hom. always of Ithaca (exc. in Il. 3.445 where it is pr. n. of an island), Il. 3.201, Od. 1.247, al. ; of Delos, Pi. I. 1.3; freq. of Athens, Id. O. 7.82, etc. ; hence as pr. n., Κραναὰ πόλις Athens, Ar. Ach. 75; simply αἱ Κρανααί Id. Av. 123; ἡ Κραναά of the Acropolis, Id. Lys. 481; Κραναοί the people of Attica, Hdt. 8.44, Str. 9.1.18; παῖδες Κραναοῦ (Cranaos being a mythic king of Athens) A. Eu. 1011 (anap.) generally, hard, χέλυς Oppian. H. 5.396; of a fishing-rod, ῥάβδος κ. ib. 4.364.
stinging, κ. ἀκαλῆφαι Ar. Fr. 560.

hart, rauh, felsig ; bei Hom. Beiwort von Ithaka, IL. 3.201, Od. 1.247 u. öfter ; nicht von Ithaka Il. 3.445 νήσῳ δ' ἐν κραναῇ (Κρανάῃ ?) ἐμίγην φιλότητι καὶ εὐνῇ ; Δᾶλος Pind. I. 1.3 ; Ἀθῆναι Ol. 7.82, öfter, wie es κραναὰ πόλις heißt bei Ar. Ach. 75 ; ἡ Κραναά allein = die Burg von Athen, Lys. 481 ; αἱ Κρανααί Av. 123 (s. auch nom. pr.); κραναὰς ἀκαλήφας Ar. bei Ath. II.62e.