(ao.2 ἔκρικον [ῐ], pf. κέκριγα [ῑ] au sens du prés.) faire un bruit aigu, strident, IL. 16, 470 ; en parl. de pers. AR. Av. 1521.

➳ Prés. inf. béot. κριδδέμεν, STRATT. (ATH. 622 a).

Étym. R. indo-europ. *krik-, crier.

aor.1 ἔκριξα Ael. NA 5.50, Hsch. ; aor.2 and pf. (v. infr.): — creak, κρίκε ζυγόν Il. 16.470. of persons, screech, ὥσπερ Ἰλλυριοὶ κεκριγότες Ar. Av. 1521; χαμαιτύπη κρίζει τις Men. 879; in Boeot., laugh, v. κριδδέμεν. (Onomatop.)

(Nachahmung eines Naturlautes, wie kreischen, vgl. κράζω, κρώζω), einen grellen, schrillenden, kreischenden Ton von sich geben, Menand. in VLL ; bes. vom Habicht, vgl. ῥύζειν ; davon aor.2 bei Hom., τὼ δὲ διαστήτην, κρίκε δὲ ζυγόν, es krachte, Il. 16.470, wo man auch κρίγε lesen wollte ; den aor. I. κρίξαι führt Hesych. an. – Das perf. II. κέκρῑγα findet sich bei Ar. Av. 1521.