être fatigué, d’où se relâcher, se reposer, se calmer, cesser, en parl. du vent, HDT. 7, 191, etc. ; de la tempête, NT. Matth. 14, 32 ; Marc. 4, 39 ; 6, 51 ; de la chaleur, LGS 1, 8 ; de la maladie, HPC. 1027 d, etc. ; avec le gén. κ. τοῦ θυμοῦ, SPT. Esth. 2, 1, laisser tomber sa colère.

Étym. κόπος.

aor. ἐκόπασα (v. infr.); pf. κεκόπακα Hsch. : — grow weary, τοῦ πολέμου LXX Jo. 14.15; τοῦ θυμοῦ ib. Es. 2.1; of an abnormal pulsation, abate, Hp. Epid. 7.2; esp. of natural phenomena, ἐκόπασε (sc. ὁ ἄνεμος) Hdt. 7.191, cf. Ev. Matt. 14.32; ὅταν ἡ λίμνη κοπάσῃ Arist. Pr. 935a18; ἐκόπασε τὸ πῦρ LXX Nu. 11.2; of heat, Longus 1.8.

müde werden u. dah. nachlassen, sich legen ; ἄνεμος ἐκόπασε Her. 7.191 ; vom Wasser eines Sees, fallen, Arist. Probl. 23.34 ; κοπάσαντος τοῦ καύματος, als sich die Sonnenhitze gelegt hatte, Long. 1.8 ; öfter bei Sp., wie NT.

κοπάζω
(< κόπος), [in LXX: Gen.8:1, Est.2:1 7:10 (שָׁכַךְ), Rut.1:18, al. (חָדַל), חָדַל), Jon.1.11-12 (שָׁתַק), al. ;]
to grow weary; of the wind (Hdt., Jh., l.with), to abate, cease raging: Mat.14:32, Mrk.4:39 6:51.†
(AS)