κοναϐέω-ῶ [ᾰ]
      1 résonner, retentir, en parl. de corps métalliques, IL. 15, 648, etc. ;
      2 renvoyer l’écho, retentir, IL. 2, 334, etc. ; OD. 17, 542 ; HÉS. Th. 840.

➳ Seul. prés. 3 sg. κοναϐεῖ, ANTH. 11, 144, et ao. 3 sg. κονάϐησε, IL. 15, 648 ; OD. 17, 542 ; HH. Merc. 54 ; HÉS. l. c.

Étym. κόναϐος.

(< κόναβος) Ep. Verb, resound, clash, ring, esp. of metallic bodies, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κονάβησε Il. 15.648, cf. 21.593; late in pres., AP 11.144 (Cereal.); re-echo, ἀμφὶ δὲ νῆες σμερδαλέον κονάβησαν ἀϋσάντων ὑπ’ Ἀχαιῶν Il. 2.334, 16.277; ἀμφὶ δὲ δῶμα σμ. κον. Od. 17.542; ἀμφὶ δὲ γαῖα σμ. κον. Hes. Th. 840; late in Prose, of a river, Sch. Opp. C. 2.145.

tönen, klingen, rasseln ; von metallenen Körpern, Il. 15.648, 21.593 ; ertönen, wiederhallen, ἀμφὶ δὲ νῆες σμερδαλέον κονάβησαν ἀϋσάντων ὑπ' Ἀχαιῶν 2.334, vgl. Od. 17.542 ; ἀμφὶ δὲ γαῖα σμερδαλέον κονάβησε Hes. Th. 839.