(Naturlaut, s. κνυζέω u. κνύζω¹), knurren, winseln, bes. vom Hunde, der schmeichelnd knurrt, VLL ; med., σῶμάτ' ἀνικάτου θηρὸς ὃν ἐν πύλαισί φασι εὐνᾶσθαι κνυζᾶσθαί τε Soph. O.C. 1567, mit den v.l. κνυζεῖσθαι u. κνύζεσθαι ; übertr., οὐδ' ὅσσον ἐν ὕπνῳ κνυζῶνται φωνεῦντα φίλαν ποτὶ ματέρα τέκνα Theocr. 2.108, v.l. κνυζεῦνται ; κνυζώμενοι Ael. H.A. 1.8.