κλιτύς < GRC < Lemma

Mainpage Search Dictionary Analyzer Documentation

GRC

κλιτύς

Bailly

gén. ύος (ἡ) [ῑ] pente, penchant, colline, IL. 16, 390 ; OD. 5, 470 ; SOPH. Tr. 271, etc. ; EUR. Alc. 578, etc.

➳ Acc. sg. κλιτύν, OD. l. c. ; acc. pl. κλιτῦς, IL. l. c. ; [ῡ] dans ces deux passages.

Étym. κλίνω.

Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »

LSJ

v. κλειτύς.

Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)

Pape

[ῑ], ύος, ἡ, ein abschüssiger Ort, Abhang, Hügel ; πολλὰς δὲ κλιτῦς τότ' ἀποτμήγουσι χαράδραι Il. 16.390 ; ἐς κλιτὺν ἀναβάς Od. 5.470 ; Παρνησία, Τιρυνθία, Soph. Ant. 1131, Trach. 270 ; δοχμιᾶν διὰ κλιτύων Eur. Alc. 578 ; sp.D., wie Nic. Al. 34 u. Nonn.
[Bei Hom. ist υ in den zweisilbigen Casus lang.]

Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)