κληρο·νόμος, ου (ὁ, ἡ) héritier, héritière : τινός, de qqn, PLAT. Leg. 923 e ; ou de qqe ch. LYS. 907, 5 ; ISOCR. 386 b ; fig. τῆς εὐνοίας, ISOCR. 109 e ; τῆς ἀτιμίας, DÉM. 603 fin, héritier de la bienveillance, du déshonneur ; κληρονόμον τινὰ καθιστάναι, ISOCR. 386 b ; DÉM. 603 fin, instituer qqn héritier ; καταλείπειν, ISOCR. 109 e ; ἀπολείπειν, PLUT. Rom. 5, laisser pour héritier ; γράφειν, ANTH. 11, 171, inscrire pour héritier.

Étym. κλῆρος, νέμω.

Dor. κλαρονόμος, ὁ, (< νέμομαι) heir, freq.
the heir in possession, Is. 1.44, Pl. Lg. 923c; of the heir apparent, SIG 884.53 (iii AD); c. gen. pers., Pl. Lg. 923e, IG2². 1623.117, Epicur. Fr. 217, SIG 953.65 (Cnidus, ii BC); c. gen. rei, Lys. 32.23; κληρονόμους τῶν αὑτοῦ καταστήσας Isoc. 19.9, etc. ; metaph, κ. τῆς εὐνοίας, τῆς ἀτιμίας, Id. 5.136, D. 22.34; τῆς ὑπὲρ τῶν νόμων [δίκης] Id. 21.20; κλαρονόμος μοίσας τᾶς Δωρίδος Mosch. 3.96; κ. καταλιπεῖν τινα Arist. Pol. 1270a28; κ. γράφειν τινά AP 11.171 (Lucill.).

durchs Los, oder übh. einen Anteil erhaltend ; τοῦ λόγου, deρ die Reihe trifft zu sprechen, Plat. Rep. I.331d ; bes. von der Erbschaft, erbend, beerbend, subst. der Erbe ; τῶν Κλεωνύμου κληρονόμον γενέσθαι Isae. 1.36 ; Plat. Legg. XI.923e ; Oratt. u. Sp., κληρονόμον τινὰ ποιεῖσθαι, καθιστάναι, ἀπολείπειν, γράφειν, zum Erben einsetzen usw. S. die verb.

κληρο-νόμος, -ου, ὁ
(< κλῆρος, νέμομαι, to possess) [in LXX: Jdg.18:7, 2Ki.14:7, Mic.1:15, Jer.8:10 (יָרַשׁ), Sir.23:22 * ;]
__1. (as in cl.) an heir: Mat.21:38, Mrk.12:7, Luk.20:14, Gal.4:1; of those who as sons of God inherit the privileges of the Messianic Kingdom; of Christ himself, Heb.1:2; of Abraham, Rom.4:13-14; of Christians, Rom.8:17, Gal.3:29, Tit.3:7, Jas.2:5.
__2. (As in LXX: Jg, Mi, Je, ll. with) a possessor: Heb.6:17 11:7 (Cremer, 359 f.).†
(AS)