κερτομέω-ῶ (f. ήσω, ao. ἐκερτόμησα, pf. κεκερτόμηκα) blesser par des railleries ou des injures, injurier, outrager : τινα, OD. 16, 57 ; ESCHL. Pr. 986 ; EUR. Bacch. 1292 ; en prose, LUC. Oc. 46 ; GAL. 14, 656, qqn ; τινα ἐπέεσσιν, OD. 7, 17, qqn par des paroles injurieuses ; παραιϐόλα κ. HH. Merc. 56, s’exciter les uns les autres par des paroles railleuses ; τινά τι κ. EUR. Hel. 619, adresser une injure à qqn ; abs. IL. 2, 256 ; ARCHIL. 64 ; au pass. EUR. Suppl. 321.

Étym. κέρτομος.

taunt, sneer at, c. acc. pers., μή μιν κερτομέωσιν Od. 16.87, cf. 18.350, A. Pr. 986, E. Ba. 1293; abs., sneer, μή τις… κερτομέοι ἐπέεσσι Od. 7.17; κατθανοῦσι κ. ἐπ’ ἀνδράσιν Archil. 64; freq. in part., τί με ταῦτα κελεύετε κερτομέοντες ; Od. 8.153; σὲ δὲ κερτομέουσαν ὀΐω ταῦτ’ ἀγορευέμεναι 13.326, etc. ; πότερα δὴ κερτομῶν λέγεις τάδε ; S. Ph. 1235; c. acc. cogn., παραιβόλα κερτομέουσιν h.Merc. 56; c. dupl. acc., οὐκ ἐῶ σε κ. ἡμᾶς τόδ’ αὖθις E. Hel. 619; οὔ τί τυ κερτομέω Theoc. 1.62; — Pass., ἄβουλος ὣς κεκερτομημένη E. Supp. 321. — Rare in Prose, Gal. 14.656; κ. τινά Anon. ap. Suid.

(κέρτομος), verspotten, höhnen, schmähen, lästern, τινά, Od. 18.349, wo darauf folgt γέλων δ' ἑτάροισιν ἔτευχε ; dem ὀνειδίζω entsprechend Il. 2.256 ; ohne Casus, 16.261, Od. 8.153 ; ἐπέεσσι u. ἀγορεύεις κερτομέων öfter ; mit dem acc. der Sache, παραιβόλα κερτομέουσι H.h. Herc. 56 ; ἐκερτόμησας δῆθεν ὡς παῖδ' ὄντα με Aesch. Prom. 988 ; πότερα δὴ κερτομῶν λέγεις τόδε ; Soph. Phil. 1219 ; Eur. Cycl. 683 ; ἡμᾶς τόδε Hel. 619 ; κεκερτομημένη Suppl. 321 ; in B.A. ist κεκερτόμηται erkl. πέπαικται καὶ κεχλεύασται. In Prosa erst bei Sp.