εᾶ, εοῦν [ᾰ]
      1 c. κεράμειος, PLAT. Lys. 219 e ; NICON (ATH. 487 c) ; TH. H.P. 5, 3, 2 ; PLUT. Popl. 13 ; LUC. Gall. 14 ;
      2 semblable à l’argile, qui a la couleur de l’argile, AL. MYND. (ATH. 387 f, 398 d).

➳ Dans une inscr. att. CIA. 2, 157, 61 (334/326 av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 117, 4.

Étym. κέραμος.

ᾶ, οῦν, (< κέραμος) of clay or earth, earthen, μάνην εἶχε κεραμεοῦν ἁδρόν Nico 1, cf. IG2². 463.51, Thphr. HP 5.3.2, Phld. Mort. 39, Dsc. 1.71; τὸ χρῶμα κεραμεοῦς Alex.Mynd. ap. Ath. 9.398d; — other spellings found in codd. are κεράμειος, Plu. Galb. 12; κεράμεος, Pl. Ly. 219e, Ctes. Fr. 51 M., Antiph. 163.5, Theophil. 2, cf. κεράμεα· ὁ παντοδαπὸς κέραμος, Hsch., and κεράμεον, τό, collect., = tile-work, BCH 36.197 (Delos, iii/ii BC); κεραμαῖοις, Plb. 10.44.2, v.l. in Ph. 2.273; κεραμιαῖος, ibid. (v.l.), Gp. 2.18.14; κεράμιος, Str. 17.2.3; κεραμοῦς, Heraclid. Tar. ap. Gal. 13.827.

οῦν, nach Lobeck zu Phryn. 147 die richtigere Form für κεράμιος, κεράμεος u. κεραμαῖος ; Luc. Gall. 14 ; Nico bei Ath. XI.487c ; τὸ χρῶμα κεραμεοῦς Alex.Mynd. ib. IX.398d. S. κεράμειος.