ή, όν [ᾰ] bruyant, sonore, retentissant, IL. 23, 208 ; HH. Merc. 95 ; OPP. H. 5, 455 ; subst. ἡ κελαδεινή (s.-e. θεά) IL. 21, 511, la déesse qui aime le bruit, càd. Artémis, à cause du bruit de la chasse ; adv. κελαδεινά, A.RH. 3, 532, avec un bruit retentissant.

➳ Dor. κελαδεννός, PD. P. 3, 200 ; gén. sg. κελαδεννᾶς, PD. I. 4, 14 ; gén. pl. κελαδεννᾶν, PD. P. 9, 158.

Étym. κέλαδος.

ή, όν, sounding, noisy, Ζέφυρος Il. 23.208; Ἄρτεμις 16.183 (παρὰ τὸν γιγνόμενον ἐν τοῖς κυνηγίοις κέλαδον Sch. ad loc.); and so κελαδεινή alone, Il. 21.511; of Dionysus, AP 9.524.11; αὐλῶνες h.Merc. 95; σῦριγξ Oppian. H. 5.455; neut. pl. as Adv., ποταμοὶ κελαδεινὰ ῥέοντες A.R. 3.532; — Pi. has Aeol. form κελαδεννός, ἔπεα κ.
highsounding verses, P. 3.113; ὀμφά Pae. 5.46; κ. Χάριτες the loud-voiced Charites, P. 9.89; κ. ὕβρις noisy insult, I. 4 (3).8.

Geräusch machend, lärmend, brausend ; Ζέφυρος Il. 23.208 ; von der Artemis, die auf der Jagd lärmt, dah. sie auch ohne weiteren Zusatz Κελαδεινή heißt, 21.511 ; auch Bacchus, Hymn. (IX.524.11); sp.D., σῦριγξ Opp. Hal. 5.455, ποταμοὺς κελαδεινὰ ῥέοντας Ap.Rh. 3.532. Vgl. κελαδεννός.