ή, όν :
   I pass. :
      1 qu’on peut brûler, combustible, ARSTT. P.A. 2, 2 ;
      2 brûlé par la fièvre, HPC. 72 f ;
   II act. :
      1 qui a la propriété de brûler, caustique, ARSTT. Phys. 2, 1 ; DIOSC. 2, 6 ;
      2 qui consiste à brûler : κ. βάσανοι, SPT. 4Macc. 6, 27, torture par le feu.

• Cp. -ώτερος, ARSTT. P.A. 2, 2 ; DIOSC. l. c. Sup. -ώτατος, ARSTT. Cæl. 3, 8, 6.

Étym. καυστός.

ή, όν, capable of burning, opp. καυστός (capable of being burnt), τὸ καυστὸν οὐ καίεται… ἄνευ τοῦ καυστικοῦ Arist. de An. 417a8, cf. Ph. 251a16; τὸ πῦρ φύσει κ. Phld. Mus. p. 71 K. ; Comp. -ώτερος Arist. PA 648b18; Sup. -ώτατος Id. Cael. 307a1, Corn. ND 32.
corrosive, caustic, δύναμις κ. Dsc. 2.4 (Comp.); φάρμακα κ. Gal. 11.754, Zopyr. ap. Orib. 14.57.1.
of or by means of burning, βάσανοι LXX 4 Ma. 6.27. Adv. -κῶς, βλάπτειν Eust. 70.36. of persons, feverish, Hp. Prorrh. 1.70; also τὰ κ.
inflammatory humours, Id. Epid. 4.2.

brennend, sengend ; Arist. part.anim. 2.2, physic. ausc. 2.1 ; häufig bei Sp. – Von der Fieberhitze, Hippocr.

inflammatory humours (MT)