υχος (ὁ, ἡ) [ῠχ]
   I adj. :
      1 enfoui en terre, en parl. de pierres, OD. 6, 267 ; de fondations, PHIL. PARADOX. VII mir. 2, p. 8 ;
      2 situé sous terre : κατώρυχες ἔναιον, ESCHL. Pr. 452, ils habitaient dans des cavités souterraines ; κ. στέγη, SOPH. Ant. 1100, abri souterrain ;
   II subst. :
      1 excavation, d’où souterrain, caverne, SOPH. Ant. 774 ;
      2 chambre souterraine pour le dépôt d’un trésor, EUR. Hec. 1002 ;
      3 racine qui plonge en terre, TH. C.P. 5, 9, 11 ;
      4 provin, STR. 694.

➳ Gén. réc. -υγος [ῠ] PHIL. PARADOX. VII mir. fin ; dat. pl. épq. κατωρυχέεσσιν, OD. 6, 267, comme de κατωρυχής.

Étym. κατορύσσω.

υχος, ὁ, ἡ, (< κατορύσσω) dug out, quarried, ἀγορὴ… λάεσσι κατωρυχέεσσ’ ἀραρυῖα (as if from κατωρυχής) Od. 6.267, cf. 9.185; λίθοι κ. Poll. 7.123; τὴν κατώρυγα (sic) θεμελίωσιν foundation of quarried stone, Ph.Byz. Mir. 6.2.
excavated, hewn out, ἐκ κατώρυχος στέγης, of a rock tomb, S. Ant. 1100; οἰκήματα κ. D.C. 56.11.
underground, κατώρυχες δ’ ἔναιον A. Pr. 452.
beneath the horizon, [ἄστρα] Arat. 510. Subst. κατῶρυξ, ἡ, cavern, S. Ant. 774; χρυσοῦ κατώρυχες treasure caves, E. Hec. 1002, cf. Max.Tyr. 6.3.
rooting branch, Str. 15.1.21.

υχος, eingegraben, in die Erde eingesenkt ; ῥυτοῖσιν λάεσσι κατωρυχέεσσιν ἀραρυῖα Od. 6.267, 9.185, wie von κατωρυχής, das sich sonst nicht findet ; nach Eust. ὧν μέρος τι κατορώρυκται ; nach Poll. 7.123 οἱ τοῖς θεμελίοις ἐντιθέμενοι ; – κατώρυχες ἔναιον, in Höhlen oder Gruben unter der Erde, Aesch. Prom. 450 ; ἐκ κατώρυχος στέγης Soph. Ant. 1087 ; κατώρυχα οἰκήματα DC. 56.11 ; κατώρυχα δινεύονται Arat. 510. – Als subst. ἡ κατῶρυξ, die Grube, Höhle ; κρύψω πετρώδει ζῶσαν ἐν κατώρυχι Soph. Ant. 770 ; χρυσοῦ παλαιαὶ κατώρυχες Eur. Hec. 1002. – Auch der Senker, das Senkreis, Theophr., Strab. XV.694.