κατ·ονομάζω :
      1 nommer, dénommer, acc. ARSTT. Eud. 2, 3, 12 ; TH. Od. 2 ; τι ἀπό τινος, STR. 604, une chose d’après une autre ;
      2 promettre, accorder : τινὰ γυναῖκά τινι, POL. 5, 43, 1, une jeune fille comme femme à qqn ;
      3 consacrer, dédier, dévouer, PHALAR. Ep. 110, p. 318.

name, Str. 7.3.2, al. ; ἀπό τινος ib. 13.1.48 (dub.l.); — Pass., ζωμὸς κατωνόμασται Anaxandr. 34.5; to be named, Arist. EE 1221b10, Thphr. Od. 2; to be expressed in terms, of numbers, Archim. Aren. 1.3; τὰ κατωνομασμένα the aforesaid, Meno Iatr. 11.33, Philum. Ven. 27.3. Pass., to be betrothed, c. dat., Plb. 5.43.1, Hsch. s.v. τᾶλις ; to be devoted to the gods. D.H. 1.16, Phalar. Ep. 84.1.

1) benennen, Theophr. u. Folgde ; τούτους τε καὶ τὴν Ἴδην ἀπὸ τῆς ἐν Κρήτῃ κατονομάσαι Strab. XIII.604.
2) zusagen, verloben ; παρθένον οὖσαν γυναῖκα τῷ βασιλεῖ κατωνομασμένην Pol. 5.43.1 ; weichen, Dion.Hal. 1.16.