κατ·οικέω-ῶ :
   I tr.
      1 habiter comme colon, s’être établi dans, avec l’acc. HDT. 7, 164 ; SOPH. Ph. 40 ; PLUT. M. 190 f ; au pass. être habité, ARSTT. Pol. 2, 5 ; LUC. V.H. 2, 27 ;
      2 gouverner, d’où au pass. être gouverné, administré, SOPH. O.C. 1004 ; PLAT. Leg. 683 a ;
   II intr.
      1 fixer sa résidence, s’établir, habiter, avec ἐν et le dat. EUR. Hel. 1667 ; PLAT. Leg. 666 e ; d’où vivre : ἐν μοναρχίᾳ, ISOCR. 10 b, dans une monarchie ;
      2 en parl. de villes, être situé : ἐν πεδίοις, PLAT. Leg. 677 c, dans des plaines ;

Moy. :
      1 intr. s’établir, d’où au pf. habiter, HDT. 2, 102 ; THC. 3, 34 a, etc. ;
      2 tr. occuper comme colon : πόλιν, THC. 1, 120, une ville.

➳ Ao. ion. 3 sg. sans augm. κατοίκησε, HDT. 7, 164, etc.

settle in, colonize, πόλιν Hdt. 7.164; γῆν E. Med. 10; τοῖς κατοικεῖν ἐθέλουσι τὰν πόλιν Decr. Byz. ap. D. 18.91; generally, inhabit, τόπους S. Ph. 40; τὴν Ἀσίαν SIG 557.17 (Magn. Mae., iii BC), etc. ; — Pass., to be dwelt in or inhabited, opp. κατοικίζομαι (to be just founded), Arist. Pol. 1266b2. abs., settle, dwell, ζητοῦσα… ποῦ κατοικοίης S. OC 362; ἵνα χρὴ κατοικεῖν Ar. Av. 153; ἐν δόμοις, ἐν ἄστεσι, E. Hel. 1651, Pl. Lg. 666e, etc. ; αὐτόθι Th. 3.34; ἐν μοναρχίᾳ Isoc. 1.36; ἐπὶ γῆς Apoc. 3.10; esp. of non-citizens, Ἐφέσιοι καὶ οἱ κατοικοῦντες SIG 352.4 (Ephesus, iv BC). cf. 633.67 (Milet., ii BC); — pf. and plpf. Pass., to have been planted or settled, κατὰ κώμας Hdt. 1.96, cf. 2.102; κ. νῆσον, τὴν μεσόγειαν, Id. 4.8, Th. 1.120.
administer, govern, οἱ τὰς πόλεις κατοικοῦντες Phld. Rh. 2.225 S. ; — more freq. in Pass., κατῴκηνται καλῶς, of Athens, S. OC 1004; ὀρθῶς κ., of Sparta, Pl. Lg. 683a. intr. of cities, lie, be siluated, ἐν τοῖς πεδίοις ib. 677c, cf. 682c; also c. acc. loci, τὰς τὴν Ἀσίαν κατοικούσας which are situated in…, Isoc. 5.123.

bewohnen ; Οὔλυμπον Pind. N. 10.84 ; ἀνὴρ κατοικεῖ τούσδε τοὺς τόπους Soph. Phil. 40 ; O.C. 365 ; sich ansiedeln, bes. nachdem man seinen früheren Wohnsitz verlassen hat, Κιθαιρῶνος λέπας νέρθεν κατῳκήκασιν Eur. Bacch. 751 ; Med. 10 ; ἵνα χρὴ κατοικεῖν Ar. Av. 153 ; πόλιν Her. 7.164 ; οὐκ ἐν ἄστει κατῳκηκότων Plat. Legg. II.666e ; Arist. u. Folgde.
Pass. sich ansiedeln, niederlassen, im perf. wohnen ; Her. 4.8, 116, 5.49 ; οἱ γὰρ πολλοὶ αὐτῶν ἐνταῦθα κατῴκηντο Thuc. 5.83, öfter. Auch von den gesetzlichen Einrichtungen und Ordnungen der Stadt, τὰς Ἀθήνας ὡς κατῴκηνται καλῶς Soph. O.C. 1008 ; Λακεδαίμονα ὑμεῖς ὀρθῶς ἔφατε κατοικεῖσθαι Plat. Legg. III.683a.

κατ-οικέω, -ῶ
[in LXX very freq. and nearly always for יָשַׁב ;]
__1. trans., to inhabit, dwell in: with accusative, Luk.13:4, Act.1:10 2:9, 14 4:16 9:32, 35 19:10, 17. Rev.17:2; of God, Mat.23:21.
__2. Intrans., to settle, dwell: Act.22:12; before ἐν (cl.), Act.1:20 (LXX) Act.2:5 7:2, 4 7:48 9:22 11:29 13:27 17:24, Heb.11:9, Rev.13:12; before εἰς (B1., § 39, 3; M, Pr., 62 f., 234 f.), Mat.2:23 4:13, Act.7:4; ἐπὶ τ. γῆς (Num.13:33, al.), Rev.3:10 6:10 8:13 11:10 13:8, 14 17:8; ἐπὶ παντὸς προσώπου τ. γ., Act.17:26; ὅπου, Rev.2:13; ἐκεῖ (of demons), Mat.12:45, Luk.11:26. Metaph., of divine indwelling: ὁ Χριστός, Eph.3:17; τ. πνεῦμα, Jas.4:5 (κατῴκισεν, T, WH, R, txt.); τ. πλήωρμα (τ. θεότητος), Col.1:19 2:9; δικαιοσύνη (cf. Wis.1:4), 2Pe.3:13 (cf. ἐν-κατοικέω).†
κατοικίζω,
[in LXX for יָשַׁב hi., etc. ;]
to cause to dwell: metaph., with accusative, τὸ πνεῦμα, Jas.4:5 (Rec., R, mg., κατῴκησεν).†
(AS)