κατηφέω-ῶ, être triste, honteux, confus, IL. 22, 293 ; OD. 16, 342 ; CALL. Ep. 21 ; A.RH. 2, 443, 888 ; κ. ὄμμα, EUR. Med. 1012, m. sign. ; en parl. d’animaux, ARSTT. H.A. 2, 24.

Étym. κατηφής.

to be downcast, to be mute with horror or grief, στῆ δὲ κατηφήσας Il. 22.293; ἀκάχοντο κατήφησάν τ’ ἐνὶ θυμῷ Od. 16.342, cf. Call. Epigr. 22, A.R. 2.443, etc. ; τί δαὶ κατηφεῖς ὄμμα ; E. Med. 1012; of animals, Arist. HA 604b12; καὶ κατηφήσαι [ἂν] θεός and well might God grieve, J. BJ 3.8.4 (v.l. οὓς κατέφησεν).

niedergeschlagen, bestürzt, beschämt sein ; στῆ δὲ κατηφήσας Il. 22.292 ; μνηστῆρες δ' ἀκάχοντο κατήφησάν τ' ἐνὶ θυμῷ Od. 16.342 ; τί δὴ κατηφεῖς ὄμμα ; was schlägst du das Auge nieder ? Eur. Med. 1008 ; sp.D., wie Callim. 59 (VII.517); Arist. H.A. 8.29 u. Sp.