ατος (τὸ) :
      1 accusation, reproche, blâme, DÉM. 314, 21 ; 369, 9 ; DH. 7, 64 ; particul. chef d’accusation, PLAT. Leg. 765 b ;
      2 indice, signe révélateur, POLÉM. Physiogn. 1, 15 ;
      3 t. de log. qualité attribuée à un objet, attribut, ARSTT. Interpr. 11, 4, etc. ; DL. 7, 63, 64.

Étym. κατηγορέω.

ατος, τό, accusation, charge, Gorg. Pal. 22, Pl. Lg. 765b, 881e, PFrankf. 7B 3 (iii BC); τὰ τοῦ τρόπου σου κ. D. 18.263, cf. Din. 1.1, D.H. 7.64; τοῦτο φωνῆς κ. this is the fault of…, A.D. Pron. 27.25. in Logic, predicate, Arist. Int. 20b32, Metaph. 1053b19, etc. ; οὐκ εὔοδον τὸ ἁπλοῖν ἐστι κ. Epicur. Fr. 18.
head of predicables, Arist. Metaph. 1028a33, Ph. 201a1, Zeno Stoic. 1.25, etc. ; περὶ κατηγορημάτων Sphaer. ib. 140.
sign, indication, ὁ ἐπικεκυφὼς τράχηλος μωροῦ ἀνδρὸς κ. Polem. Phgn. 36.

τό, das Angeschuldigte, Gegenstand der Anklage, Anklagepunkt, Verbrechen ; Din. 1.1 ; πρὸς αὐτὰ τὰ τοῦ τρόπου σοῦ βαδιοῦμαι κατηγορήματα Dem. 18.263 ; Anklage, Plat. Legg. VI.765b ; allgemeiner, Anzeige, Zeichen, Sp.; – das, was von Einem ausgesagt wird, Prädikat, Arist. Metaph. 6.1 u. Folgde.