κατ·εφάλλομαι (f. -αλοῦμαι), s’élancer d’en haut, d’où :
      1 sauter à bas de, avec ἐξ et le gén. IL. 11, 94 ;
      2 tomber sur, avec ὑπέρ et le gén. A.RH. 2, 583.

➳ Ao.2 ind. 3 sg. sync. κατέπαλτο, IL. 19, 351 ; [rattaché par le LSJ à καταπάλλομαι] NONN. D. 48, 614, etc. ; part. sync. κατεπάλμενος, IL. 11, 94.

leap down against, ἐξ ἵππων κατεπάλμενος ἀντίος ἔστη Il. 11.94 (where Sch. A read καταπ-άλμενος); swoop down upon, κῦμα… νηὸς ὑπὲρ πάσης κατεπάλμενον A.R. 2.583, cf. Opp. C. 3.120; κατέπαλτο leapt upon him, Tryph. 478; leapt down, οὐρανόθεν Nonn. D. 48.614; cf. καταπάλλομαι, καταπάλμενος, καταπαλτός.

(ἅλλομαι), herab- u. darauflosspringen ; vom Angriff, ἐξ ἵππων κατεπάλμενος ἀντίος ἔστη Il. 11.94 ; νηὸς ὑπὲρ πάσης κατεπάλμενον κῦμα Ap.Rh. 2.583 ; Opp. Cyn. 3.130. Vgl. καταπάλλω.