κατα·φθίνω (impf. κατέφθινον, fut. inus. ; ao. réc. κατεφθίνησα, pf. réc. κατεφθίνηκα) :
      1 se gâter, se corrompre, dépérir, PD. I. 8, 102 ; SOPH. Ph. 266, etc. ; EUR. Alc. 622, etc. ; TH. H.P. 9, 16, 5, etc. ;
      2 laisser se perdre, d’où négliger, ARR. Epict. 4, 11, 25.

➳ Ao. PLUT. M. 117 c ; pf. PLUT. M. 621 e ; ARR. Epict. l. c.

[ῐ, sed v. infr.], waste away, decay, Pi. I. 8 (7).51, Hdt. 2.123; κ. νόσῳ, γήρᾳ, S. Ph. 266, E. Alc. 622; in later Att. Prose, Thphr. HP 9.16.5; aor. part. καταφθινήσας Plu. 2.117c; pf. part. κατεφθινηκώς ib. 621f, Arr. Epict. 4.11.25; καταφθίνουσι trans. is f.l. in Theoc. 25.122.

(φθίνω), untergehen, zu Grunde gehen ; ἐπέων καρπὸς οὐ κατέφθινε Pind. I. 7.46 ; νόσῳ Soph. Phil. 266 ; Ggstz θάλλειν, vom Leiden, El. 260 ; γήρᾳ Eur. Alc. 622 ; spätere Prosaiker, die auch einen aor. καταφθινήσας, hinschwindend, Plut. consol.Apoll. p. 357, u. ein perf. κατεφθίνηκα bilden, Cic. 14, κατεφθινηκὼς τὴν κόμην Arr. Epict. 4.11.25.